برنامه ریزی فضایی شهری با رهیافت توسعه واحد همسایگی سنتیTND مطالعه موردی: محله مسجد جامع شهر رویان

بافت های قدیم شهری، آثار گران بهایی هستند که نوع فرهنگ، معماری و ایدئولوژی حاکم بر سازمان فضایی شهری در دوران های مختلف را به نمایش می گذارند. انقلاب صنعتی، رشد تدریجی و ارگانیکی شهرها را تسریع بخشید و موجب بسط شهر به زمین های اطراف شد. هم زمان با انقلاب صنعتی، در حالی که شهر از درون تهی می شد، توسعه نامنظم شهری باعث کشیدگی شهر به طرف اراضی پیرامون شده بود. محلات سنتی، مخصوصأ در کلان شهرهای کشورهای در حال توسعه، با عدم تعادل بین ظرف(بافت قدیم) و مظروف(ساکنین) روبرو هستند. معرفی، تحلیل و تجویز رویکرد توسعه محلات سنتی( TND)در برنامه ریزی محله مسجد جامع شهر رویان و کمترین میزان مداخله ی کالبدی، از جمله اهداف این پژوهش است. نوشتار حاضر با بررسی مبانی نظری مرتبط با نوشهرسازی جدید و توسعه واحدهای همسایگی سنتی(TND )به طور کلی در تطابق با ویژگی شهرسازی ایران و بررسی تجارب صورت گرفته در ایران و جهان به تدوین اصول TND در محله مسجد جامع شهر رویان پرداخته و در نهایت طرح پیشنهادی این محله را در راستای توسعه واحدهای همسایگی سنتی( TND ) تجویز کرده است. از نظر هدف پژوهشی، تحقیق حاضر جزء تحقیقات کاربردی محسوب می شود. در جمع آوری اطلاعات، از روش اولیه(روش مشاهده، مصاحبه و پرسش نامه) و ثانویه(با رجوع به اسناد و مدارک کتابخانه و مقاله ای فارسی و لاتین) و در تحلیل اطلاعات، از روش تحلیل کیفی و تحلیل استراتژیک محیطی(فن SWOT ) استفاده شده است و مدل مفهومی برای تمامی مراحل تجویز طرح ارائه شده است. از نتایج پژوهش می توان به تدوین الگوی شهرسازی جدید در محله مسجد جامع رویان، رشد درون زای محله ای، ارتقاء ویژگی های کالبدی و کارکردی از طریق تزریق عناصر جدید شهر، افزایش هویت محله ای، افزایش سرانه خدمات شهری و جلب مشارکت ساکنان محله ای و آرامش محلات مورد مطالعه اشاره نمود