نشانه-معناشناسی هستی محور: از برهم کنشی تا استعلا براساس گفتمان رومیان و چینیان مولانا

در این مقاله، کارکردهای نشانه- معناشناختی ((رنگ)) و «نور» را در داستان «مری کردن چینیان و رومیان در علم نقاشی و صورتگری»، از دفتر اول مثنوی، بررسی کردیم. در این گفتمان، مولانا با معرفی نگاه پدیدار شناختی خود، چگونگی تجلی وجه دموکراتیک عرفان شرق را نشان داده است. پرسش اصلی مقاله این است که چگونه و براساس کدام شرایط و کارکردهای گفتمانی و فرهنگی، گذر از فضای فیزیکی - کنشی به فضای نمادین و استعلایی فراهم می شود. هدف از پژوهش، مطالعهٔ ویژگیهای تعاملی و برهمکنشی رنگ و نور و نشان دادن جایگاه سمیوسفرهای فرهنگی در گفتمان مولانا است. فرض ما این است که حضورهستی محور و پدیدار شناختی نور، فضای گفتمانی رنگ را از انحطاط هستی محور نجات و آن را در وضعیت استعلایی قرار میدهد؛ بنابراین، نور و رنگ در یک فضای بی رنگی سبب استعلای معنا می شوند. در چنین جهان تبدیل می شود.