راههای رسیدن به «رضایت دوجانبه» در سبک زندگی دینی

میزان رضایت افراد از زندگی، از سنجه های مهم در سبک زندگی ایدهآل است و «رضایت دوجانبه»، یکی از مهم تریننمودهای «رضایت از زندگی» است. سخن گفتن از «رضایت» در روابط دوجانبه، تداعی بخش دوگانه «راضی» و «مرضی»برای دو سوی این روابط است. با توجه به وجود یا فقدان این دو صفت در روابط بین الاثنینی، سه فرض قابل تصور است: 1)دو طرف از یکدیگر «راضی» هستند، در نتیجه، هر یک از طرفین، «مرضی » دیگری نیز هست؛ 2)تنها یکی از طرفین ازدیگری راضی است، بنابراین، یکی «راضی» و دیگری «مرضی» است؛ 3)طرفین از یکدیگر «راضی» نیستند، در نتیجه، هیچیک مرضی دیگری نیز نیست. بهترین حالت، فرض اول و بدترین حالت، فرض سوم است. وقتی در موقعیت سوم قرار میگیریم باید تلاش کنیم تا آن را حداقل به فرض دوم تبدیل کنیم و نیز فرض دوم را به فرض اول ارتقا بخشیم. اما این تبدیلوضعیت چگونه امکان پذیر است؟ این مقاله توصیه می کند هر کسی در تعاملاتش با افراد، به جای آن که انتظار داشتهباشد خود را «راضی» بیابد، سعی کند دیگری را «راضی» کند و خود «مرضی » دیگری قرار گیرد. زیرا برای این کهاز دیگری «راضی» باشیم، همه عوامل تحقق رضایت را در اختیار نداریم؛ چون ما نمی توانیم رفتارهای طرف مقابلمانرا به دلخواه خودمان تعیین کنیم و یا تغییر دهیم، اما هر کسی اختیاردار خود و اعمالش است و می تواند مطابق دلخواهطرف مقابلش عمل کند. چنانچه در همه روابط دو جانبه، طرفین به این توصیه عمل کنند، به وضعیت ایده آل (فرض اول)،یعنی «راضی و مرضی بودن توأمان» خواهند رسید