ارتباط فرآیند طراحی و سیستم های محیط زیست شهری

فرآیند شهری شدن و توسعه غالباً با تخریب اکوسیستمها همراه است و این امر موجب گردیده که شهرها دارای بافتها و لکه های ناهمگن ( مک دانل و پیکت ،1990) و غیر یکنواخت شده و ساختار ناهمگن آنها موجب افزایش تنوع نامطلوب شهرها شود .تنوع شکل گیری ساختارهای شهری، مطالعات را در راستای بررسی ساختار اکوسیستم های شهری قرار می دهد{7}. در این مقاله اکوسیستم های طبیعی شهری که از لحاظ ساختاری به 3 صورت عمده لکه ، کریدور و بستر می باشند، بررسی شده و محیط طبیعی وغیر طبیعی( تغییر یافته توسط انسان) در قالب الگوهای مزبور مورد توجه قرار خواهند گرفت. از یک سو براساس دیدگاه کل گرایانه به سیستمهای طبیعی و از سوی دیگر رویکرد سیستماتیک و جزئی نگر به سطوح سیستم،نمی توان ویژگی های یک سیستم رااز طریق بررسی اجزای آن به صورت جزء به جزء بازشناخت ، چراکه سیستمها بسیار پیچیده بوده و بنابراین تمام اجزا و روابط متقابل آنها و نحوه اثر گذاریشان بر یکدیگر در این مطالعه بصورت یک مجموعه ی کل دیده می شود؛ در مقابل ساختارها، نحوه و میزان استفاده و عملکرد مطرح می شود که در این مقاله به بررسی رابطه میان عملکرد و نیازها با ساختارها اشاره می شود. نیازهای انسان چون بقاء، ایمنی و امنیت، تعلق، اعتماد به نفس، خودشکوفایی، ادراک و زیبایی شناسی (مازلو،1987) بصورت جامع مورد مطالعه قرار گرفته، زیرا درک رابطه بین این نیازها با طراحی فضاهای طبیعی در شهرها ( طراحی محیط زیست شهری)و اینکه چگونه نیازها و اهداف بهم مرتبط شده و راهکارهای تامین کننده آنها شکل می گیرد دارای اهمیت ویژه ایست . به علاوه این نکته که قبل از ارائه استراتژی های مدیریتی،تمامی ابعاد ارتباطات فضایی – کالبدی می بایست مشخص گردند نیز از نظر دور بماند.