نقش نهادهای اجتماعی در توسعه پایدار بخش کشاورزی

امروزه توسعه کشاورزی پایدار به عنوان مهمترین رویکرد قرن حاضر مورد توجه تمامی کشورهایی است که به دنبال تغییر نگرش به پایداری باور دارند که کشاورزی پایدار در جهت منافع انسان بوده، کارایی بیشتری در استفاده از منابع دارد و با محیط در توازن است. از این رو کشاورزی پایدار سه بعد اصلی پایداری را در کنار هم قرار داده و به لحاظ بعد زیست محیطی مناسب، از بعد اقتصادی توجیه پذیر و با توجه به الگوهای اجتماعی مطلوب می باشد. دستیابی به پایداری در این بخش علاوه بر آنکه نیازمند پشتیبانی دولت است به وجود نهادهایی بستگی دارد که بتوانند ساختارهای اجتماعی را با توجه به ارزش ها و هنجارهای جوامع محلی در تعامل با یکدیگر قرار دهند. بدین ترتیب نهادهایی غیر از نهاد بازار آزاد نیز می توانند تخصیص منابع را بصورت کارا انجام دهند که این نهادها لزوماٌ نهاد دولت نیستند، بلکه ساختارهایی اجتماعی هستند که انسان و تعاملات انسانی در آنها مهم ترین نقش را ایفا خواهد کرد. چنین نهادهایی با یکدیگر در ارتباط بوده و بر عملکرد یکدیگر نیز اثرگذارند و قادرند توسعه کشاورزی را هم راستا با مفهوم پایدار آن قرار دهند. چنین مفهومی اثبات میکند که توسعه اقتصادی بخش کشاورزی نیز زمانی پایدار است که در چارچوب توسعه اجتماعی بنا نهاده شود.