مقایسه میزان پایداری در بافت های کهن، میانی و نوساز نمونه موردی شهر اصفهان

امروزه کیفیت زندگی شهرها در ارتباط با توسعه شهری تعریف شده است و با گسترش روزافزون شهرنشینی در سراسر جهان، نحوه و کیفیت گسترش شهر مورد توجه قرار گرفته است. علیرغم وجود الگوها و زمینه های محرک مؤثر در نحوه گسترش شهر، مسئله پیچیده و چند جانبه «رشد شهر به عنوان یک موجود پویا و زنده » متأثر از عوامل متعدد کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و محیطی می باشد. دو حالت عمده رشد شهر،رشد پراکنده و رشد فشرده است که به عنوان ابزار خلق راهکارهای ارتقاء کیفی و کمی شهر مورد استفاده قرار می گیرند. علیرغم پاسخ گویی رشد پراکنده در برخی موارد، امروزه رشد فشرده با هدف تحقق شهر پایدار، هوشمند و پاسخ گو مورد تأ کید و توصیه کارشناسان شهری قرار می گیرد. هرچند با توجه به موجودیت شهر به عنوان یک موجود زنده، رشد یابنده و پویا توجه مدیران شهری به بافت فرسوده به عنوان بخش رو به اضمحلال پیکره زیستی بیش از پیش جلب شده است، اما به نظر می رسد بافت میانی نیز می تواند در صورت برنامه ریزی و هدایت، سرنوشتی برتر از بافت های فرسوده داشته و حتی ابعادی قابل توجه از پایداری را متجلی سازد پژوهش حاضر با هدف سنجش و قیاس ابعاد پایداری در بافت های مختلف شهر، این قابلیت را مورد بررسی قرار می دهد. لذا با بهره گیری از مطالعات و تدوین مبانی نظری پایداری و تنظیم پرسش نامه مناسب امتیازدهی و جمع بندی سنجه های ابعاد پایداری انواع بافت انجام شد و مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نتایج بیان گر اهمیت بافت میانی در جنبه های «فضایی-زیست محیطی » و «اجتماعی- پایداری » می باشد، هر چند در بعد اقتصادی پایداری رتبه نخست نمی باشد. در جمع بندی امتیازات پایداری، امتیاز بافت میانی با بافت نوساز رقابت پایاپا دارد. با توجه به قدمت، هویت، تعلق خاطر، خاطره انگیزی، زیرساخت ها و امکانات بافت میانی، ارتقاء شرایط آن از مهم ترین وظایف مدیریت شهری محسوب می گردد