ارزیابی و سنجش عملکرد

سوال اصلی برای ارزیابی هر سازمانی این است که ما تا چه حد خوب کار می کنیم؟ جواب این سوال بطور سنتی در اصطلاح سنجش های عملکرد مالی قدیمی مانند برگشت سرمایه گذاری (ROI) بیان شده است. اما رابطه اینگونه ارزیابی ها در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990 به چالش کشیده شد. هم دانشگاهیان هم افراد شاغل متخصص به این چالش ها روی می آوردند که منجر به سیل عظیمی از انتشارات درباره سنجش عملکرد شد. گزارشات و مقاله های جدید با سرعت حیرت انگیری پدید می آمد. یک جستجو در وبسایت جهانی بالای 52 میلیون مرجع را نشان می دهد. جمعا با بازدهی و عملکردی که از افراد تشکیل دهنده کنفرانس، ناشران، شرکت های جستجوی بازاری، فروشندگان نرم افزارها و مشاوران دریافت شد، ما می توانیم ببینیم که سنجش عملکرد تجاری یک صنعت چند میلیون پوندی می باشد. چرا این همه توجه و علاقه؟ تعدادی از مطالعات اظهار کرده اند که شرکت هایی که سنجش ها را مدیریت می کنند از شرکت هایی که سنجش عملکرد را مدیریت نمی کنند بهتر هستند برای مثال مطالعه ای که توسط اشتون در 1997 انجام شد نشان داد که یک سود سرمایه گذاری بر پایه مدل برتر تجارت است و سرمایه گذاران در معیار مردمی بهتر از دیگران عمل می کنند به مقدار 16 درصد در کوتاه مدت و 38 درصد در بلند مدت ( همچنین تحقیق لینگل و اسکیمن 1996: مار 2004 را ببینید) داده های جمع آوری شده اظهار دارد که بین 40 تا 60 درصد از شرکت ها بطور قابل توجهی سیستم های سنجش خود را بین سال های 1995 تا 2000 تغییر داده اند. شرکت ها بطر واضح به دنبال راه حل هایی برای سنجش عملکرد هستند. این که چگونه سازمان ها باید بازدهی و عملکردشان را سنجش کنند برای سال های زیادی هم دانشگاهیان و هم شاغلان را به چالش کشیده است. چالشی که در اواخر دهه 1980 بوجود آمد این بود که سنجش های عملکرد مالی سنتی کیفیت مشتری را و نیازای نوآوری و ابداع فضای رقابت تغییر پذیر را برآورده نمی کند. بعلاوه، اگر این سنجش ها برای ارزیابی پاداش برای مدیران استفاده شود آنها می توانند عواقب ناکارآمدی داشته باشند با مدیرانی که بازگشتشان در هزینه شرکت را حداکثر می کنند (مشکل مالک - کارگزار). دو مکتب فکری عمده بوجود آمدند تا این مشکل را حل کنند مکتب اول، رویکرد ذینفعات، از اضافه کردن سنجش های غیر مالی عملکرد دفاع کرد که تقریبا مرتبط با استراتژی شرکت های بزرگ بود تا سنجش های مالی سنتی را تکمیل کندو مکتب دوم رویکرد سهام داران است که استدلال کرد که کلید عملکرد پیشرفته و برتر را منحصرا در تمرکز در روش های جدید سنجش مالی بر اساس مفهوم درآمد ناخالص یافت می شود. هر دو مکتب فکری مریدان و طرفداران خودشان را جذب کردند. این بخش ادامه این بحث را شرح می دهدو موضوع و هدف این بخش مقایسه تئوری دو رویکرد با تجربه است و بویژه بررسی این است که هر کدام تا جه حد مورد استفاده قرار گرفته اند، و آیا معمولا باعث بهبود عملکرد می شوند یا خیر. چگونه در شرکت ها استفاده می شوند؟ ما با مقایسه مقیاس های سنجش دو رویکرد و جرکت از سنجش به سمت مدیریت بوسیله در نظر گرفتن و بررسی هدف و ساختارهای مرتبط با سنجش شروع می کنیم. اگر چه چارچوب های فراوانی برای هر رویکرد وجود دارد، تمرکز اصلی بر مثال های معروف تر هر کدام خواهد بود، کارت امتیاز متوازن (BSC) برای مکتب ذینفعان و ارزش افزوده اقتصادی (EVA) برای مکتب سهامداران (EVA علامت تجاری ثبت شده توسط استران استوارت می باشد). تحقیقات سپس برای مقایسه فرضیه و تجربه استفاده می شود.