تبیین امنیت غذایی درخانوارهای روستایی

تعیین جایگاه، موقعیت و کارکرد هر عنصر در نگرش اندام وار، با توجه به فرآیندی بودن مقوله توسعه، از اهمیت بسزاییبرخوردار است. از این دیدگاه، توجه به اصل اکمال متقابل چه درقلمرو سیاسی کشور (ملی و محلی) و چه در مجموعهخانواده جهانی و منطقه ای ضرورتیانکارناپذیر است، زیرا در این دیدگاه تعامل اجزا و عناصر با یکدیگر و ارتباط و نقش آنها باهمدیگر است که حیات، پایداری، و زندگی شرافتمندانه را معنی و مفهوم می بخشد و جایگاه وموقعیت عناصر را دردرون نظام تبیین می کند. با این نگاه، اصل مکمل بودن مکان ها یا سلسله مراتب سکونتگاهی یا ارتباط شهر و روستا درقلمرو سیاسی کشور برای برطرف کردن نیازهای یکدیگر در فرآیند برنامه ریزی راهبردی در چارچوب آمایش سرزمین موردتوجه قرار می گیرد. بدین ترتیب است که شناخت نیازها، مکان ها و کارکرد آن ها در نگرش توسعه ای اهمیت پیدامی کند.به عبارتی، هر فضا و مکانی (سکونت گاه های انسانی) دارای ساختار خاصی است و هرساختاری، کارکرد ویژه ای دارد کهشناخت آن ها در مجموعه نظام از اهمیت کلیدی دربرنامه ریزی های راهبردی توسعه، به ویژه امنیت غذایی برخورداراست. در این میان اگر از دیدگاه تاریخی به این کارکرد و نقش روستاها توجه کنیم مشاهده خواهیم کرد که در شکل گیریگسترهحیات روستاها در جغرافیای ایران، بخش کشاورزی ساختار غالب اقتصادی آن را تشکیل می داده واین ساختار به رغمتغییر و تحولات در دهههای گذشته، هنوز هم به عنوان یکی از کارکردهای اصلی روستاها ایفای نقش می کند. در واقعبیش از 87 درصد منابع تأمین امنیت غذایی در حوزهروستاها جای دارد.