تلفیق دانش بومی و دانش نوین در راستای دستیابی به توسعه پایدار

دانش بومی از جمله محوری ترین عناصر توسعه پایدار محسوب می گردد. به گونه ای که به عاملان یا کنشگران اجتماعی یکسیستم کم نموده تا نقش فعالی در شناخت و مدیریت پیچیدگی یا چالش های محیط ایفا کنند. نگاهی به ویژگی هاینظام های دانش بومی، حاکی از آن است که دانش مذکور به دلیل سیستمی بودن، انعطاف، حفظ تنوع زیستی متکی بودن برنیازها، مشارکتی بودن، دردسترس و ارزان بودن، حفظ تعادل محیط زیست، چند بعدی بودن و همچنین انطباق آن با فرهنگبومی می تواند در فرآیند توسعه پایدار روستایی نقش مهمی را ایفا کند . با بروز مشکلات اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطیناشی از اجرای طرح های توسعه، پارادایم توسعه پایدار در بین دانشمندان و صاحبنظران مطرح گردید. یافته های بدست آمده ازپژوهش های صورت گرفته گویای آن است که تنها تأکید بر استفاده از فناوری های پیشرفته و گسترش آن در میان جوامعروستایی تأثیری جز تخریب محیط زیست و پیامدهای نامطلوب برروی مناب طبیعی نخواهد داشت. شاید این روشها در کوتاهمدت بتوانند پاسخگوی نیازهای روز افزون انسان باشد و لیکن با کمی بررسی در می یابیم که این پاسخگویی عواقبجبران ناپذیری را در پی خواهد داشت. با توجه به گستره نیازهای کنونی و همچنین آسیب پذیری منابع طبیعی می توان بیانداشت که شناخت و بکارگیری دانش بومی و تلفیق آن با دانش رسمی و آکادمی می تواند گامی مفید در پیشبرد اهدافتوسعه پایدار و کاهش دغدغه های کنونی باشد.