توسعه پایدار شهری متاثر از معماری سبز در آن

بهره گیری نامناسب از طبیعت، ازدیاد جمعیت و فناوری و عدم تناسب آن با محیط زیست، موجب بر هم خوردن شرایط طبیعی در گیتی شده است. از میان موارد فوق، فناوری مدرن تاثیر مخرب بیشتری بر روی محیط زیست داشته که منجر به ظهور جنبش هایی همچون حفاظت و پاسداری از منابع و حیات زیست محیطی گردیده است. لذا، معماری پایدار در مقیاس کلان و معماری سبز در مقیاس خرد پدیده ای است که اکنون در بیشتر کشورهای جهان، و توسط بسیاری از معماران با دیدگاه های متفاوت مطرح می شود. فضاهای باز و سبز شهری، اغلب فاقد ارزش های مستقیم اقتصادی به نظر می رسند، گسترش ساخت و سازهایی که در کوتاه مدت منفعت کلانتری را در سرمایه گذاری خواهد داشت، باعث بالا رفتن میزان استفاده از زمین در خدمت منافع اقتصادی کوتاه مدت شده است و گسترش فضاهای سبز شهری در مقایسه با سایر سرمایه گذاری ها، از حمایت مالی کمتری برخوردار است. می توان از معماری سبز که یکی از رویکردهای نوین معماری و شهرسازی است در جهت افزایش سرانه فضای سبز، ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. پژوهش حاضر با رویکرد توصیفی – تحلیلی به بررسی خصوصیات زیست محیطی در توسعه پایدار شهری پرداخته و دستاوردهایی را جهت استفاده کاربردی از بام و دیوار خانه ها در شهرهایی که افزایش بهای زمین و کمبود فضای باز و سبز شهری خصوصا در مراکز شهرها و مناطق پر تراکم، تبدیل به پدیده و چالش مدیریت شهری شده است ارائه می کند و در نهایت با برآورده شدن این اهداف زمینه توسعه پایدار شهری را تحقق می بخشد.