گذری بر نقش عنصر آب در معماری معابد ایران و جهان

مراکز عبادی عمیق ترین جلوه گاه اندیشه و اعتقادات فرهنگ ها و مذاهب در طول تاریخ بشری بوده و ماندگارترین دستاورد تاریخ هنر و تمدن جهانی می باشند.در تحقیق حاضر، رویکرد طبیعت گرا را که دارای نگاهی تقدس آمیزبه عناصر طبیعت است و معبد را در ارتباط با عناصر طبیعی قرارمی دهد، می توان در معماری یونان باستان و ایران قبل از اسلام (دین زرتشت) ملاحظه کرد. در معماری ایرانی با بازنگری رابطه محیط طبیعی و مصنوعی در جوامع سنتی این نتیجه حاصل می شود که در دنیای سنتی وجود نگرشی احترام آمیز و همراه با تقدس به طبیعت و عناصر آن در ادیان سرزمین های مختلف سبب شده انسان همواره با مقدس و ملکوتی شمردن آن در حفظ و تکریم آن کوشا باشد. با این همه وجود عناصر مشترک طبیعت در شکل دهی به معماری به عنوان شاخه ای از هنرها که بیشترین قرابت با محیط و طبیعت را دارد می تواند به تأثیر آب در زندگی سنتی و در سرزمینی همچون ایران که ذاتاٌ برای آب احترام خاصی قائل می باشند اشاره نمود. آب مایه پاکی و روشنی است و با ایجاد جریان آب در شریان ها و جوی ها در معماری به دنبال درک احساسی از فضای عاری از هرگونه ناپاکی بودند و سعی بر آن داشتند که با آب وحدت و مرکزیت را در معماری تعریف کنند و مرکز بنا به خصوص بناهای مذهبی که نمود اصلی کمال گرایی و نزدیکی به معبود می باشند را بر پاکی و روانی استوار کنند.