سبک زندگی و تربیت دینی

هدف از این پژوهش بررسی رابطه ی سبک زندگی و تربیت دینی بود که با استفاده از روش همبستگی و هم چنین روش توصیفی ،تحلیلی به این نتیجه دست یافتیم که ارتباط بین سبک زندگی و تربیت رابطه ی تنگاتنگی است و تربیت ،تغییر هدفمند پایدار است که ،به سبک زندگی می انجامد و تربیت صحیح مبتنی بر فطرت ،سبک زندگی مطلوب و حیات طیبه جاوید که همان سبک زندگی اسلامی است را می سازد و تربیت غلط مبتنی بر عوامل فرهنگی تحمیلی ،سراب اجتماعی ،و بیگانه از هدایت های انبیاء ،سبک زندگی خاصی را از زندگی دنیایی می آفریند که اظطراب ها و نا آرامی ها و پوچی در زندگی پیامد آن است و تربیت اسلامی ،فراهم سازی منظم و عمدی زمینه ساز رشد و شکوفایی هدف مند توانایی های فطری و استعداد های آدمی در جنبه های گوناگون بدنی ،زیستی ،عقلانی ،معنوی ،اجتماعی، عاطفی، سیاسی و ... است که این فعلیت بخشی به ظرفیت ها از آن جهت که هدفمند ،جامع ابعاد آدمی و تامین کننده اهداف آفرینش است و زندگی را به نمونه عملیاتی رهنمون می کند حیات طیبه و سبک زندگی اسلامی را می سازد و می توان گفت سبک زندگی اسلامی یک نوع روش خاص زندگی است که نتیجه تربیت بر اساس آموزه های مکتب اسلام است و ،تربیت دینی از جایگاه رفیعی برخوردار است و تحقیقات انجام شده نشان می دهد که تربیت دینی توسط خانواده ها نقش اساسی در سلامت روان و سازگاری اجتماعی دارد و همچنین پژوهش ها مؤید این مطلب است که مذهب می تواند خویشتن داری را که عنصر اساسی در تربیت است افزایش دهد و در این میان خانواده می تواند به عنوان اصلیترین و اساسیترین عنصر تربیت دینی تلقی شود و هدف از تربیت دینی آن است که مربی چه در مقام معلم و چه در مقام والدین شور و شوق فطری کودک را نسبت به جلال و جمال الهی پرورش دهد و از رهگذر آن فضایل اخلاقی را به ملکات اخلاقی مبدل سازد.