مطالعه مشروعیت مالکیت زمانی

مالکیت حقی است دائمی که به موجب آن شخص می تواند در حدود قوانین تصرف در مالی را به خود اختصاص دهد و بهر طریق که مایل است از تمام منافع آن استفاده کند. مالکیت زمانی اصطلاح حقوقی عامی است که در کلیه فعالیت های اقتصادی و خدماتی می تواند کاربرد داشته باشد. با گسترش تعاملات افراد در عرصه های مختلف اجتماعی، گرایش های جدیدی در حوزه حقوق ایجادشده، به تناسب نیازها، نهادهای نوینی در نظام های مختلف حقوقی پدید آمده است. یکی از این نهادهای مدرن، «Timesharing=تایم شرینگ» یا همان «مالکیت زمانی» است. از آنجایی که مالکیت زمانی پدیده ای نوپا و تازه تأسیس در حقوق است و از رواج آن در حقوق ایران بیش از یک دهه نمی گذرد، این نهاد چندان به طور کامل و دقیق توسط اساتید و علمای معاصر حقوق ایران مورد مطالعه و بررسی قرار نگرفته است . بر این اساس پژوهش حاضر با عنوان مطالعه مشروعیتمالکیت زمانی به بررسی مشروعیت مالکیت زمانی می پردازد. روش انجام پژوهش توصیفی - تحلیلی می باشد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که: صفات ذکرشده برای مالکیت، مقتضای اطلاق مالکیت است نه مقتضای ذات آن، لذا تحقق مالکیت موقت از این ناحیه بلااشکال است . مالکیت زمانی از جهت حقوقی مشروعیت خویش را در قانون، اصل حاکمیت اراده، اصل نفوذ و اعتبار تعهدات، دکترین حقوقی، بنای عقلا و ضرورت اجتماعی و عرف می بیند.