چگونگی بهره وری معمار از عناصر اربعه در بناهای معماری سنتی

هر بستری و مکانی از عالم طبیعت می تواند قرارگاه بنایی باشد و به عبارتی هر زمینی، بسیتر برای ایجاد معماری است بی شک یکی از عواملی که در به وجود آمدن بناهای معماری حاوی ارزش مهمی را ایفا می کند امکانات بسترهای طبیعی است از انجایی که طبیعت قوه مدیره ی عالم طبیعت و ماده آخرین مرتبه وجوداست که از عالم طبیت نیز به واسطه ماده ظهور عینی می یابد و معمار بناها را با استفاده از ماده که در عال طبیت وجود عینی دارد به منصه ظهور می رساند و موجودات عالم از عناصر اربعه، چهار عنصر آب و باد و خاک و آتش نور ترکیب یافته اند لذا بیان رابطه و نقش هرکدام در طبیعت حائز اهمیت خواهد بود. این پژوهش جهت چگونگی بهره وری معمار از عناصر اربعه در کالبد و فضاهای بناهای سنتی مورد بررسی قرار گرفته است نتایج حاکی از آن است که معمار باتوجه به فایده وجودی عناصر اربعه و ظهور کمی و کیفی عناصر در اشکال آب و نور و باد و خاک به ذهنیت خود عینیت می بخشد و به فضاهای معماری سنتی کیفیات بی دلیل می بخشد و بدین نحو رابطه و نسبتی بین بناها و عالم طبیعت برقرار می کند.