بررسی نقش انعطاف پذیری بر مطلوبیت فضای باز فضاهای آموزشی از نظر دانشجویان نمونه موردی: دانشگاه تربیت مدرس

گسترش روزافزون جمعیت و بالا رفتن میزان علاقه مندی و تمایل اجتماعی برای حضور در دانشگاه ها منجر به گسترش فضای فرهنگی موردنیازگردیده و عدم کفایت فضاهای موجود به یکی از مشکلات اساسی جامعه امروز مبدل گشته است. اگر محیط آموزشی بخواهد زمینه ای ثمربخشبرای نسل آینده باشد,تمامی فضای محیط دانشگاه می بایست خلاقانه باشند, نه تقلید شده. همچنین محیطی محرک برای آزاد کرردن اندیشه وبیان خاقهانه باشد. تنها راه رسیدن به این هدف بالا بردن انعطاف پذیری در فضای آموزشی است که فضای باز از این رویکرد مستثنی نمی باشد. هدف این مقاله بررسی نقش انعطاف پذیری بر مطلوبیت فضاهای باز آموزشی از نظر دانشجویان دانشکده های دانشگاه تربیت مدرس می باشد . برا بررسی این نمونه موردی می توان به راهکارهایی در جهت رفع مشکل در نمونه های مشابه دست یافت و همچنین برای طراحی های آینده تدابیریاندیشید تا فضاهای باز همیشه زنده و هابل استفاده باهی بمانند. روش تحقیق در مرحله نخست از طریق مطالعات کتابخانه ای تهیه و تدوین گردیده که بر اساس نتایج حاصل از فرضیات تحقیق شکل گرفته بودند. در مرحله بعدی، برای آزمون فرضیات تحقیق، مطالعات میدانی روی فضای باز دانشگاه تربیت مدرس انجام گرفته است. طی توزیع پرسشنامه که بر اساس طیف لیکرت طراحی شده است ، 100 دانشجوی کارشناسی ارشد ودکترا به عنوان نمونه و به طور تصادفی از چهار دانشکده ی دانشگاه تربیت مدرس انتخاب شدند و نتایج موردنیاز استخراج و تجزیه و تحلیل گردیدند.یافته ها نشان داد که درمجموع دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس از فضای باز خود راضی نیستند. در نتیجه از طریق راهکارهای انعطاف پذیری در معماری می توانیم مشکل را حل کنیم