بررسی الگوهای آموزشی طراحی منظر و تبیین اصول دستیابی به خلاقیت در طراحی مناظر

آموزش طراحی معماری منظر می تواند به شیوه های متفاوتی انجام پذیرد. دلیل این امر از یک سو تنوع در روش های طراحی و از سوی دیگر تنوع در روش های آموزش است. مقوله طراحی، روندی دستوری و از پیش تعیین شده نیست، بلکه محصول فعالیت های ذهنی و عینی است که سازوکار پیچیده ای از عمل خلاقه و عمل منطقی دارد، از این رو نمی توان فرمولی قطعی از روند طراحی را برای همه و به یک شکل ارائه نمود. به دلیل نامشخص بودن شیوه های تدریس طراحی و تأثیر آنها بر عملکرد دانشجویان، همواره مشکلات زیادی در این مورد بر سر راه اساتید و دانشجویان وجود داشته است. به همین دلیل تلاش های بسیاری صورت گرفته است تا روش های آموزش طراحی را تا حدی روشن تر تبیین نمایند. بر این اساس است که مقاله حاضر، ضمن بیان تعاریف طراحی محیط و منظر و خلاقیت در فرآیند طراحی، به معرفی الگوهای فرایند طراحی محیط، از جمله رویکرد طراحی SAD و تئوری اشتاینیتز می پردازد. به نظر می رسد که تئوری اشتاینیتز با پررنگ کردن نقش مدل ها در مراحل گوناگون طراحی و انعطاف پذیری، می تواند در جنبه های مختلف طراحی منظر به طراح کمک نماید. بر طبق این تئروی، طراح می تواند هر مرحله را به مقدار لازم تا رسیدن به پاسخ نهایی بارها تکرار کند، عاملی که خلاقیت و نقش مهارت و تجربه طراح در فرآیند طراحی را پررنگ تر می کند. لذا، طراحی محیط و خلق مناظر جدید به فرایندی علمی و خلاق نیازمند است. برای رسیدن به این مهم، آموزش دهندگان طراحی محیط، باید تعادلی بین راهکارهای ارائه شده توسط برنامه ریزی محیط و منظر و خلاقیت های موجود در فرایند آفرینش اثر معماری ایجاد کنند.