معماری زمینه ای با رویکرد اکوتوریسم در طراحی مجتمع توریستی فرهنگی

با توجه به رسالت معماری به مثابه هنر خلق فضا در فرآیند طراحی و ساخت، متخصصان معماری باید ای حقیقت را بپذیرند که با بهبود وضع اقتصادی، نیاز جامعه به منابع معماری زمین، ساختمان، تولیدات ساختمانی،انرژی و دیگر منابع افزایش خواهد یافت. این امر به نوبه خود اثر ترکیبی معماری بر اکوسیستم جهانی که خودترکیبی از عناصر زنده، غیر زنده و انسان است می گذارد و معماری پایدار علاوه بر تامین اهداف معماری،حفاظت از منابع طبیعی را با ارائه راهکارهایی در ساخت و ساز نیز مد نظر قرار می دهد. لذا رسیدن به معماری پایدار میسر نمی گردد مگر با تأکید بر زمینه گرایی، معماری زمینه گرا بر زمین مداری و پیوند محیط با فضاتأکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند، در نتیجه ساختمان جزئی کوچک از طبیعت پیرامونی خواهد بود. در این نوع معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت وساختمان طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و درنهایت در بستر محیط زیست خواهد بود. این پژوهش بر آن است که زمینه گرایی را بعنوان یکی از اصول طراحی و معماری پایدار در حیطه پایداری محیطی معرفی کند. پژوهش حاضر توصیفی تحلیلی، که در راستای تبین نقش معماری در اکوتوریسم و رسیدن به مفهوم جدیدی تحت عنوای معماری اکوتوریسم می باشد. در همین راستا نقش معماران در برنامه ریزی اکوتوریسمی قابل دسترس برای همگان و در عین حال ایجاد تعاملی هماهنگ به دسترسی بیشتر مردم به محیط های طبیعی و حفاظت و جلوگیری از تخریب محتمل ناشی از این همگانی شدن را بررسی می کند.