بررسی شاخص های ارزیابی وضعیت روسازی فرودگاه ها، امکان سنجی فنی و اقتصادی آنها برای ایران و پیشنهاد گزینة مناسب

حمل و نقل یکی از پایه های اساسی توسعة اقتصادی و اجتماعی هر کشور است، به نحوی که پیشرفت در هر یک از حالات سه گانه آن - زمینی، هوایی و دریایی - بی شک، زمینة شکوفایی های بی شماری را در آن کشور سبب خواهد شد. امروزه، با توجه به افزایش روزافزون جمعیت، رشد صنعت و رونق تجارت جهانی، بحث جابجایی و انتقال مسافر و کالا در حداقل زمان، موضوع گسترش و بهبود حمل و نقل هوایی از اهم برنامه های مدیریتی هر کشور است. در این میان داشتن تسهیلات مطلوب فرودگاهی، از جمله روسازی مناسب، می تواند بسترساز رشد و توسعه باشد. از این رو سامانة مدیریت روسازی فرودگا هها، به عنوان ابزاری برای تدوین سیاستهای کلی در خصوص مدیریت تسهیلات پروازی، در بسیاری از کشورها پیاده سازی شده است. یکی از بخش های مهم سامانة مدیریت روسازی فرودگاه ها، توانایی بررسی رفتار روسازی در طول زمان است. این توانایی نیازمند یک روند ارزیابی هدفمند، منظم و تکرارپذیر است. برای انجام این روند هدفمند، شاخص هایی برای اندازه گیری وضعیت روسازی فرودگاه وجود دارد که از جمله آن می توان به شاخص خدمت دهی روسازی (PSI) ، شاخص وضعیت روسازی (PCI) و ....که هر یک دارای مزایا و معایبی هستند، اشاره نمود. در این تحقیق تلاش بر آن بوده که با جمع آوری طیف نسبتاً جامعی از اطلاعات موجود دربارة تعدادی از شاخص های پرکاربردتر در این زمینه، به بررسی و مقایسة آنها پرداخته شود. با عنایت به شرایط اقتصادی، مدیریتی، تسهیلاتی و... ایران، مناسب ترین شاخص در خصوص ارزیابی روسازی فرودگاه، شاخص PCI و روند اجرایی آن به صورت کیفی می باشد.