شواهد بر طول مدت بستری نوزادان نارس در بخش مراقبت ویژه نوزادان در یکی از بیمارستان های نظامی

مقدمه: نوزادان نارس با توجه به شرایط خاص نیازمند مراقبت ویژه و اقامت طولانی در بخش هستند. دستورالعمل های پرستاری مبتنی بر شواهد به عنوان استانداردهای طلای نقش مؤثری را در کاهش مدت زمان بستری نوزادان نارس در بخش مراقبت ویژه دارند. لذا این مطالعه با هدف تعیین تأثیر آموزش و اجرای دستورالعمل های طراحی شده پرستاری مبتنی بر شواهد بر طول مدت بستری نوزادان نارس در بخش مراقبت ویژه انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی در بیمارستان بقیه الله (عج) شهر تهران، روی 100 نفر از نوزدان نارس بستری، در دو گروه مداخله و شاهد، هر گروه 50 نفر، در سال 1393 انجام شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه دموگرافیک و چک لیست پژوهشگر ساخته جهت ثبت مدت بستری نوزاد بود. در گروه شاهد، قبل از مداخله و دوماه بعد از اجرای دستورالعمل ها مدت بستری نوزاد ثبت و با هم مقایسه شد. نتایج توسط نرم افزار آماری SPSS16 و استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آزمون های استنباطی (تی مستقل، آزمون کای دو) تحلیل شد. یافته ها: دو گروه از لحاظ سن و جنس تفاوت معنی داری نداشتند. میانگین مدت زمان بستری در گروه شاهد 4/5±17/9 و در گروه مداخله 4/7±16/8 روز بود. نوزادان گروه مداخله مدت زمان بستری کوتاه تری نسبت به گروه شاهد پس از یک دوره دوماهه داشتند که از لحاظ آماری معنی دار بود (P=0/001). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد، اجرای دستورالعمل های طراحی شده پرستاری مبتنی بر شواهد روشی مؤثر و با صرفه در کاهش مدت زمان بستری نوزادان است، لذا به مسئولین و مدیران بیمارستان ها و مراکز آموزشی خدمات بهداشتی- درمانی، پیشنهاد می شود که آموزش و اجرای دستورالعمل های طراحی شده پرستاری مبتنی بر شواهد را در اولویت برنامه های کاری خود قرار دهند.