بررسی الگوها و شاخص های توسعه پایدار در معماری مسکونی

مهم ترین دغدغه ای که موجبات تعمق و توجه جدی صاحب نظران و برنامه ریزان شهری را به سوی مفهوم توسعه پایدار جلب نموده واقعیت رشد شتابان شهرنشینی، و ایجاد شهرک ها و مجتمع های مسکونی در جهان امروزی و تداوم آن در آینده می باشد رشد حیرت آور و بالطبع چشمگیر کلان شهرها به ویژه در مناطق کوهستانی و غربی ایران پیامدهای زیان باری برای ساکنان این منطقه را در پی خواهد داشت. در ترسیم الگوهای توسعه معماری پایدار شهری محورهایی چون پایداری اقتصادی، پایداری اجتماعی و فرهنگی زیست محیطی نقش راهبردی دارند. توسعه کالبدی – فیزیکی شهرها ، دوری از طبیعت و قطع رابطه انسان با محیط زیست طبیعی جزء جدایی ناپذیر رشد و توسعه روزافزون شهرنشینی است. شهرهای کنونی در چند سال اخیر با افزایش بی رویه جمعیت روبه رو گردیده است و دچار توسعه نامتقارن در ابعاد متفاوت گردیده اند که نتیجه آن عدم توجه به اصول معماری پایدار در ساخت و سازها و بالاخص در طراحی مجتمع های مسکونی به وضوح قابل لمس و مشاهده است. بی توجهی به فرهنگ مردم منطقه، مسائل اقلیمی، توپوگرافی منطقه، اقتصاد مردم و ... که همگی از اصول و شاخص های دستیابی به معماری می باشند موجبات عدم آسایش و حس سرزندگی در ساکنین منازل و مجتمع های مسکونی شده است. این مقاله برآن است ضمن بررسی و ریشه یابی مشکلات مجتمع های و تحلیل عملکردی از لحاظ رعایت اصول معماری پایدار در شهرها به ارائه راهکارهایی در طرح مجتمع ها و شهرک های مسکونی در راستای دستیابی به توسعه پایدار شهری با رعایت اصول معماری پایدار بپردازد. روش تحقیق صورت گرفته در این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی و همچنین کیفی خاص در راستای کیفیت بخشیدن به سطح زندگی ساکنین مجتمع های مسکونی بوده و جمع آوری اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعه اسنادی در حوزه مورد بحث می باشد.