گسترش بافت ناموزون شهری و افزایش وقوع جرم (مطالعه موردی شهر تهران)

توسعه و گسترش ناموزون بافت و کالبد شهرها، تهدیدی کاهنده برای ضرایب امنیت اجتماعی محسوب می شود. از جملهبافت های ناموزون شهری، بافت های فرسوده است که نزدیکترین زائده گسترش ناموزون بافت شهری است و به لحاظ ساختارنامناسبی که دارد مامنی امن در جهت پرورش انواع جرم و آسیب محسوب می شود. ازدحام، انتقال سریع احساسات و ارتباطات، نارسایی خدمات، درسترسی خدمات، دسترسی ناموزون، مکان هایی برای اجاد جرم و آسیب به وجود می آورند که مستقیماً با ضریب امنیت اجتماعی شهری در ارتباط هستند. در بررسی این فرایند از یک مدل کاربردی با هدف تبیین رابطه بین بافت ناموزون شهری و افزایش وقوع جرم از طریق متغیرهای میانجی، استفاده شده و برای تحقق این امر، از روش تحقیق پیمایشی با استفاده از ابزار پرسشنامه مبادرت به گردآوری داده ها و اطلاعات شده است. جامعه آماری شامل تمامی شهروندان در منطقه شهری 16 و 17 شهر تهران بوده که نمونه آماری (600 نفر) از آن استخراج شده است. (پایایی: 0/809). یافته ها و نتایج: 98% جامعه نمونه اظهار داشته اند که گسترش بافت ناموزون شهری، به لحاظ فرهنگی تأثیرات بسیار مخربی گذاشته است. 83% افراد پاسخگو عنوان کرده اند که مناطق محل سکونت ایشان به دلایلی مانند تراکم جمعیت، عدم دسترسی به موقع پلیس به دلیل وجود کوچه های پرپیچ و خم و ... از امنیت چندانی برخوردار نیستند و در جواب به پرسش از نمره 1 الی 100 برای ضریب امنیت، متوسط عدد 16/25 به دست آمد. نتایج تحلیل مسیر نشان می دهد که حدود 83% سطح متغیر وابسته (وقوع جرم) تحت تأثیر بافت فرسوده شهری از طریق متغیرهای میانجی رخ داده که به ترتیب عوامل مدیریتی و فرهنگی بوده اند.