معماری بر پایه توسعه پایدار

معماری پایدار یک رشته علمی است که به محورهایی چون آینده نگری طراحی با بهترین روش های اکولوژیکی و پایداری فرهنگی بومی اجتماعی و اقتصادی و بالا بردن آسایش زندگی انسان است راه حل رسیدن به یک معماری پایدار این است که باید رابطه تنگاتنگی بین عناصر ساختمانی و نوع طراحی معماری ساختمان ها با بهره گیری از انرژی های پاک محیط زیست مثل بازیافت انرژی خورشید باد باران و عناصر نیز محیط و صرفه جویی در مصرف منابع که با کاهش مصرف استفاده ی مجدد و بازیافت منابع طبیعی و تلفیق عناصر محیطی با تکنولوژی روز و پیشرفته در ساختمانها و در نظر گرفتن محتوای فرهنگی اجتماعی بومی برای پیاده سازی فن اوری های محیطی باشد توسعه پایدار نتیجه توجه ژرف انسان امروز نسبت به آسیب های زیست محیطی همچنین بروز مشکلات فرهنگی اجتماعی و اقتصادی حاصل از رشد صنعتی است در قرن بیست و یکم یک ضرورت اجتناب ناپذیر می باشد مفهوم توسعه پایدار را می توان یک تغییر مهم در فهم رابطه انسان با طبیعت و خود دانست در این جهان معماران نیز همسو با سایر دست اندرکاران در پی یافتن راهکارهای جدیدی برای تامین زندگی مطلوب انسان بوده اند از آنجا که نقاط ضعف و قوت یک ساختمان بر زیست بوم جهان تایر مستقیم خواهد داشت واضح است که دانش بوم شناسی به معنای شناخت منابع طبیعی اکوسیستم ها و توجه به ویژگیهای اقلیمی نقش کلیدی در تکوین مفهوم و ماهیت پایداری ایفاه کرده و در آینده نیز همچنیان مهمترین نقش را دستیابی این مفهوم بر عهده خواهد داشت روش پژوهش توصیفی تحلیلی و داده ها اطلاعات پژوهش و تحلیل اطلاعات به شیوه کتابخانه ای و اسنادی گردآوری شده است مقاله حاضر در پی آن است که ابتدا بررسی معماری تعاریف وی ویژگی ها و جایگاه توسعه پایدار شهری آن گاه دست یابی به مفاهیم اصول کلی و بهره بردن از آن به عنوان ابزاری جهت توسعه پایدار است نتایج تحقیق نشان می دهد که با بهره بردن توامان از اصول و ضوابط معماری بومی می توان در انطباق با مفهوم توسعه پایدار حرکت کرد