اثر بخشی آموزش مهارت ارتباط موثر بر میزان پرخاشگری و سازگاری اجتماعی دانش آموزان پسر پایه دوم دوره دوم متوسطه شهر تنکابن

پیش زمینه و هدف : هدف پژوهش حاضحر بررسی اثر بخشی آموزش مهارت ارتباط موثر بر میزان پرخاشگری و سازگاریاجتماعی دانش آموزان پسر پایه دوم دوره دوم متوسطه شهر تنکابن می باشد. طرح تحقیق: طرح پژوهش از نوع پیش آزمون– پس آزمون با گروه کنترل بود . وبرای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکوآ) و تحلیل کوواریانستک متغیره (آنکوا) استفاده گردید.جامعه آماری پژوهش حاضر عبارت بود از 530 نفر از دانش آموزان پسر پایه دوم دوره دوم متوسطه شهر تنکابن که در سال 95-94 مشغول به تحصیل بودند. نمونه آماری 30 نفر دانش آموزان پسر پایه دوم دوره دوم شهر تنکابن بودند که به روشنمونه گیری خوشه ای تک مرحله ای انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ( 15 نفر) و گروه کنترل ( 15 نفر)گمارده شدند.ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه میزان پرخاشگری AGQ و پرسشنامه سازگاری دانش آموزان دبیرستانی بود. گروه آزمایش به مدت 9 جلسه نود دقیقه ای در معرض متغیر مستقل و آموزش مهارت ارتباط موثر قرار گرفت.یافته ها :نتایج بدست آمده نشان داد که آموزش ارتباط موثر می تواند در نحوه ارتباط و شناخت مسئولیت پذیری اثر داشتهو پرخاشگری را کاهش دهد و سازگاری دانش آموزان را افزایش دهد و در نهایت آموزش مهارت ارتباط موثر اثر مفید داشته باشد.بحث ونتیجه گیری:نتایج نشان داد بین دو گروه آزمایش وکنترل از لحاظ نمره های پس آزمون پرخاشگری و سازگاریاجتماعی تفاوت معنا داری وجود دارد (F=25/75).آموزش مهارت ارتباط موثر در کاهش پرخاشگری و افزایش سازگاری اجتماعی دانش آموزان پسر تاثیر دارد.