امکان سنجی پیاده راه سازی در بافت های تاریخی از منظر مهندسی ترافیک با هدف دستیابی به حمل و نقل پایدار(مطالعه موردی: بافت تاریخی شهر شیراز)

پیاده راه سازی می تواند در بسیاری از زمینه ها و مولفه های توسعه پایدار شهری نظیر حمل ونقل پایدار، محیط زیست پایدار، اجتماع پایدار، رعایت عدالت اجتماعی و بهبود وضعیت اقتصادی شهر به صورت مستقیم تأ ثیرگذار باشد وباعث ارتقای سطح زندگی و رضایت شهروندان شود. در این مقاله ابتدا کلیه ضوابط و دستورالعمل های ملاک عمل تبدیل معابر مستعد به پیاده راه در گذرهای تاریخی منتخب در محدوده بافت تاریخی شهر شیراز جهت بررسی عدممغایرت با انسان محوری این رویکرد ارزیابی می شود. سپس جهت ساماندهی وضعیت ترافیک محدوده با هدف دستیابی به حمل و نقل پایدار در محدوده مورده مطالعه سه سناریو بر اساس پیاده مداری گذرها، تبدیل گذرهای تاریخی مورد نظر به معابر سواره در سطح میانی و حداکثری مد نظر قرار گرفته می شود. پس از شبیه سازی توسط AIMSUNبا استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی و با در نظر گرفتن شاخص هایی نظیر بهبود ترافیک (پارامترتأخیر)، هزینه (هزینه تملک، تخریب گذرهای تاریخی و احداث مسیر سواره رو) و اولویت های شهرسازی (حفظ بافت)، گزینه های پیشنهادی ارزیابی و اولویت بندی می شوند. نتایج حاکی از آن است که احداث مسیر هرچند به صورت موقتی تأخیر را کاهش می دهد و موجب بهبود شرایط ترافیکی می شود اما نتایج تحلیل سه معیاره نشان دهنده تأثیر بیشتر گزینه پیاده راه سازی به همراه توسعه حمل ونقل عمومی می باشد