درآمدی بر جایگاه هندسه در روند آموزش معماری

فضاهای آموزشی یکی از حوزه های معماری محیطی است که نقش عمده ای را در جامعه ایفاء می نماید و از مهم ترین مواردی است که در ارتباط با ارتقاء نظام آموزش معماری و تطبیق آن با تئوری های جدید در بحث آموزش می باشد. امروزه در شیوه های نوین آموزشی دردنیا سه عامل تئوری های آموزش، معماری فضای آموزشی، روانشناسی محیط و تعامل دانش آموزان با محیط پیرامون، در رأس توجهات هستند. درکشورهای پیشرفته صنعتی به دلیل نقشی که آموزش و پرورش، روی ذهنیت و تمدن سازی جامعه و زیربنای توسعه اجتماعی، فرهنگی هر جامعه دارد، در بخش معماری فضاهای آموزشی، با استفاده از الگوها و استانداردهای مناسب، فضاهایی را طراحی می نمایند که ضمن برخورداری از فنون مهندسی و هنر معماری، از زوایای علوم تربیتی و روانشناسی نیز مورد توجه قرار گرفته باشد. مقاله حاضر تلاشی است در جهت یافتن نقش هندسه در ارتقاء کیفیت آموزش معماری که به عنوان نمونه موردی در معماری فضاهای آموزشی مورد کنکاش قرار می گیرد. سوال طرح شده این است که در روند آموزش معماری ، هندسه فضاهای آموزشی چه جایگاهی را دارا می باشند؟ در این مقاله براساس فرضیه پژوهش مبنی بر وجود ارتباط میان هندسه فضاهای آموزشی و کیفیت آموزش معماری، از طریق قیاس و انطباق خروجی ها برهم، ضمن اثبات فرضیه پژوهش، نشان می دهد که علاوه بر تئوری های نظری که در کیفیت آموزش معماری تأثیرگذار است، هندسه فضاهای آموزشی و نحوه ادراک آن نقش پر رنگی دارد.