بازکاوی و تبیین ابعاد روانشناختی فرآیند مدیریت بحران

به موازات رشد و گسترش روز افزون سوانح، مدیریت بحران به عنوان یک رشته علمی نیز برای پاسخ به این روند رو به تنوع و پیچیدگی،در حال تغییر و تکامل مداوم است. مدیریت بحران تا کنون و بویژه در کشور ما بیشتر بر ابعاد ساختارسازی، توسعه لجستیکی و سیاستگذاری مقابله محور ناپیشگیرانه متمرکز بوده است. تشکیل سازمان مدیریت بحران، تدوین قوانین آن و تجهیز ناوگان ملی امداد و نجات و پاسخگویی به سوانح در دهه های اخیر، همراستا با این رویکرد می باشد. ابعاد روانشناختی فرآیند مدیریت بحران و کیفیت برونداد های آن کمتر مورد اعتنا بوده که توجه به آن می تواند ظرفیت های نهفته این فرآیند را پویاتر و شکوفا سازد. طیفی از عوامل انسانی از مدیران،کارکنان و داوطلبان ساختارهای دخیل در فرآیند مدیریت بحران گرفته تا سانحه دیدگان، بازماندگان و یاریگران آنها، در اتمسفری از شرایط و وضعیت های روانشناختی احاطه شده اند. کیفیت کارکردی همه این انسان ها و به تبع آن به شکل غیر مستقیم، ساختارهای پیش بینی شده برای مدیریت بحران، تا حدود زیادی از عوامل متنوع روانشناختی موثر بر آنها متاثر می گردد. در این مقاله بر آنیم که این عوامل را واکاویم.