مبنای فلسفی تعلیم و تربیت در قاعده لطف

در این مقاله به بررسی مبنای فلسفی تعلیم و تربیت در قاعده لطف پرداخته شده است. در اصطلاح علم کلام، لطف از جمله افعال الهى است. طبق این قاعده، هر آنچه بنده را به اطاعت خداوند نزدیک سازد و او را از معصیت دور گرداند، انجام آن )لطف خداوند( بر خداوند حکیم و فیاض لازم و ضرورى است. این تحقیق سعی دارد با مطالعه و تحلیل منابع و آثار دست اول و موجود به شناخت مبنای فلسفی تعلیم و تربیت در قاعده لطف بپردازد. پژوهش حاضر از نوع نظری و کیفی میباشد که به شیوهی اسنادی – تحلیلی به بررسی مبنای فلسفی تعلیم و تربیت در قاعده لطف میپردازد. مبانی فلسفی تربیت، برخاسته از مجموعه نظریاتی است که در فلسفه تربیت مطرح شده است؛ فلسفه تربیت، دانشی است که به بررسی و شناخت تحلیلی، عمقی و انتقادی مسائل اساسی انسان میپردازد و در جستجوی نظریاتی است که درباره ماهیت انسان، جامعه و جهان به سئوالات بنیادی او پاسخ می دهد. پرسشهایی از قبیل: ماهیت انسان چیست؟از کجا آمده؟ چه هدف و مقصدی داشته؟ ترکیب ساختاری فکری، اخلاقی و روحی و روانی او چگونه بوده است؟ تربیت او بر پایه چه چیزهایی می باشد؟ در اهمیت مبانی تعلیم و تربیت، همین بس که بسیاری از صاحبنظران ریشه ناکامیهای موجود در آموزش و پرورش را فقدان فلسفهای منسجم برای نظام تربیتی میدانند. حقیقت انسان، همان روح انسانی است، اگر چه جسم مادی، علت و پیدایش روح میشود. ولی چنین روحی در جسم مادی، به درجاتی از ایمان میرسد که مورد رضا و خشنودی خداوند میشود. پس خداوند در این خصوص لطف و عنایتش را شامل حال انسانها قرار داده و از طریق همین روح انسانی، که حقیقت انسان را شکل میدهد موجب کرامت او نیز میشود