مقایسه اثر مهار بازویی در سازه های فولادی دو گانه با در نظر گرفتن پیچشهای مختلف

در سازه های با ارتفاع حدود 35 تا 40 طبقه ، حداکثر تغییر مکان جانبی سازه تحت نیروهای جانبی اغلب با بکارگیری یک هسته مهار بندی شده قابل کنترل است . اما با افزایش ارتفاع سازه یا به عبارت دیگر افزایش نسبت ارتفاع به عرض سازه ، هسته مهاربندی شده به تنهایی قادر به تامین سختی کافی نمی باشد و سازه دچار جابجایی زیاد می شود . تامین سختی هم از نظر معیار آرامش و آسایش ساکنان تحت نیروهای جانبی و هم از نظر ایمنی در طراحی سازه و کنترل اثرات ǻ-P در سازه های بلند حائز اهمیت است . استفاده از مهار بازویی و کمربند خرپایی در سازه های بلند یکی از راهکارهای متداول برای کاهش تغییر مکان ساختمان تحت نیروهای جانبی است. مهار بازویی با متصل نمودن هسته مهاربندی شده به ستون های خارجی موجب کاهش لنگر ناشی از نیروی جانبی روی هسته شده و از تغییر مکان جانبی میکاهد و کمربند خرپایی موجب کاهش تغییر شکل مهارها می شود . نتیجه مطالعه بیانگر آنست که افزودن مهاربازویی و کمربند خرپایی به سازه های مورد مطالعه حتی در پیچش های زیاد موجب افزایش سطح عملکرد تامین شده ، کاهش قابل توجه جابجایی و افزایش قابلیت اعتماد پذیری می گردد.