تاثیر قندهای مونوساکاریدی بر شدت بیماریزایی آکانتامبای جدا شده از بیماران مبتلا به کراتیت آکانتامبائی درمحیط کشت سلولی

مقدمه و هد ف : آکانتامبا آمیبی با زندگی آزاد است. که در آب، خاک، هوا و حتی بینی و حلق انسان یافت می شود. آکانتامبا درافراد دارای نقص سیستم ایمنی و بیماران ایدزی می تواند باعث انسفالیت گرانولوماتوزی و در افراد استفاده کنن ده از لنز باعثایجاد کراتیت شود. گونه های بیماریزای آکانتامبا دارای گیرنده های پروتئینی بنام (MBP ( Mannose binding protein هستند که از طریق آنها به گلیکو پروتئین های حاوی مانوز در غشاء سلول های هدف می چسب ند. اتصال آکانتامبا به سلول های هدف باعثتحریک ترشح پروتئازهایی می شود که اصلی ترین آنها پروتئینی بنام (MIP-133 (Mannose induced protein 133 است. مانوزاگزوژن در شرایط in vitro اتصال آکانتامبا را مهار می کند ولی با تحریک ترشح MIP-133 بیماریزائی آکانتامبا را افزایشمی دهد. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر غلظت های مختلف قندهای مونوساکاریدی بر شدت بیماریزایی آکانتامبای جدا شده ازبیماران مبتلا به کراتیت آکانتامبایی در محیط کشت سلولی هلا در زمان های مختلف می باشد.روش کار: در این مطالعه که از نوع مطالعات تجربی است ، ایزوله آکانتامبا در محیط کشت سلولی هلا کشت داده شد و قندهایگلوکز، مانوز و گالاکتوز با غلظت های نهایی 100، 50، 10 و 0/1 میلی مولار به پلیت ها افزوده شد . پلیتها پس از گذشت 8، 16، 32، 48 و 72 ساعت از کشت انگل در سلول با میکروسکوب معکوس بررسی شدند. نتایج: نتایج نشان دادند که مانوز با غلظت 100 میلی م ولار بیشترین تاثیر را در افزایش اثرات سایتوپاتیک آکانتامبا دارد، همچنین گالاکتوز با غلظت 100 میلی مولار پس از گذشت 32 ساعت از کشت اثرات سایتوپاتیک آکانتامبا را افزایش داد. نتیجه نهایی : اضافه کردن قند های مانوز و گالاکتوز به محیط کشت سلولی هلای حاوی آکانت امبا بیماری زایی انگل را بصورتچشمگیر افزایش می دهد.