اثر غلظت های مختلف پتاسیم و نیتروژن در محلول غذایی بر رشد و کیفیت نشای گوجه فرنگی

در این پژوهش، اثر غلظت های مختلف نیتروژن و پتاسیم در محلول غذایی بر رشد و کیفیت نشای گوجه فرنگی گلخانه ای رقم سیندا مطالعه شد. سه غلظت نیتروژن ( 1/5، 3 و 6 میلی اکی والان بر لیتر ) و سه غلظت پتاسیم ( 1/5، 3 و 6 میلی اکی والان بر لیتر ) به صورت فاکتوریل (3×3) در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار روی نشانه های گوجه فرنگی، به مدت 27 روز از زمان ظهور گیاهچه ها اعمال شدند. در پایان دوره ی پرورش نشاها، صفاتی چون قطر ساقه، سطح ویژه برگ (SLA)، نسبت ماده ی خشک ریشه به کل (RMF)، نسبت ماده ی خشک ساقه به کل (SMF)، نسبت ماده ی خشک برگ به کل (LMF)، نسبت ماده ی خشک ریشه به شاخساره (RSR)، سرعت رشد نسبی (RGR)، نرخ فتوسنتز خالص (NAR) و نسبت سطح برگ (LAR) ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت پتاسیم، قطر و وزن خشک ساقه افزایش یافت در حالی که با افزایش نیتروژن، قطر و ماده ی تر ساقه افزایش پیدا کرد. در حالی که افزایش پتاسیم به 6 میلی اکی والان بر لیتر سبب افزایش سطح ویژه برگ شد، افزایش نیتروژن تأثیری بر سطح ویژه ی برگ نداشت. نسبت RMF با افزایش غلظت پتاسیم و نیتروژن کاهش یافت. اثر پتاسیم بر LMF معنادار نبود، اما نیتروژن سبب افزایش این نسبت شد. بیشترین میزان SMF در نسبت (K:N) 6:1/5 اتفاق افتاد و کمترین مقدار SMF در نسبت های 3:6 و 1/5:6 بود، که بیانگر اثر منفی نیتروژن بر SMF بود. با افزایش غلظت پتاسیم محلول غذایی میزان RGR و LAR افزایش یافتند در حالی که اثر پتاسیم بر مقدار NAR معنادار نبود. با افزایش غلظت نیتروژن، مقدار RGR افزایش پیدا کرد، در حالی که اثر آن بر هیچ کدام از فاکتورهای NAR و LAR معنادار نبود. بیشترین میزان RGR ( با تفاوت غیرمعنادار ) در نسبت 6:6 (K:N) مشاهده شد. اگرچه بین این نسبت و نسبت های کمتر تفاوت معناداری وجود نداشت. اثر متقابل نیتروژن و پتاسیم بر هیچ کدام از صفات مربوط به تخصیص ماده ی خشک و سرعت رشد نسبی معنادار نبود. نتایج نشان داد که افزایش نسبت K:N تا 6:1/5 سبب بهبود کیفیت نشاها می شود.