بررسی اهمیت وجود حیاط در مساجد و عناصر موجود در آن

فضای باز یا منفی یکی از اجزای اصلی در کلیهی بناهای مذهبی در طول تاریخ به شمار میآمده است. در معماری اسلامی نیز شاهد وقوع چنین فضاهایی هستیم، چنانکه سنت استفاده از حیاط از زمان احداث مسجد پیامبر تا کنون ادامه داشتهاست. سیر تحول حیاط در مساجد را میتوان از دیدگاههای متفاوتی مورد بررسی قرار داد اما آنچه که این فضاها را در دو دستهی اصلی تقسیمبندی میکند درونگرایی و برونگرایی آنها میباشد.حال آنکه کدام یک از انواع آنها بیشتر مورد قبول نمازگزاران بوده و احساس معنوی آنها را تقویت می کند، موضوعی است که در این نوشتار به آن پرداخته میشود. در این راستا ابتدا به بررسی حیاط و مشتقات آن در مساجد پرداخته میشود. سپس با ذکر مستندات تاریخی و فقهی سعی در اثبات وجود یا عدم وجود حیاط به عنوان عنصر اصلی و مرکزی در مساجد و سایر اجزا موجود در آن میشود. به همین منظور هدف پژوهش حاضر درک میزان رضایت افراد از دو نوع مساجد با حیاط مرکزی و بدون حیاط مرکزی می باشد. نتایج تحقیقات حاکی از آن بوده است که حیاط به عنوان جز جدایی ناپذیر در مساجد همواره مطرح بوده است و وجود حیاط در مساجد بیشتر در ایجاد حس معنوی در نمازگزاران موثر بوده است . روش پژوهش توصیفی، تحلیلی و همبستگی است که شامل تحقیقات کتابخانهای میباشد.