معماری و خاطرات جمعی در فضا های عمومی شهری با رویکرد حس مکان

شهرها، روستاها و مجموعه های زیستی، سرشار از خاطراتی است که در ذهن ساکنان، جایگاهی همیشه ماندنی دارند.خاطراتی که گاهفردی اند و از جایگاه مهمی در بیوگرافی فرد برخوردارند و گاه، جمعی و در میان همه شهروندان و اعضای جامعه ،خاطراتی از گذشته هایمشترک که پیوندی ناگسستنی با هویت جمعی افراد و هویت مکانی پیدامی کنند. خاطره زدایی و انقطاع از گذشته در دنیای مدرن موجبشده است تا در قرن معاصر، برخی از این خاطره های مشترک مورد بی اعتنایی قرار گرفته و مکان های خاطره انگیز از میان رفته یا دچاردگرگونی های اساسی گردند؛ که نمونه آن در شهرهای کشورمان، فراوان به چشم می خورد.در پژوهش حاضر از روش توصیفی- تحلیلی برای نیل به اهداف و پاسخ به سوالات تحقیق بهره برداری شده است. در ابتدا با مطالعه متونمرتبط با هدف پژوهش، ابعاد و معیارهای لازم برای بررسی تاثیرات متقابل کیفیت سرزندگی و ارتباط کاربران با محیط های شهری استخراجشده و خاطره پذیری، سرزندگی و کیفیت محیط در یک مدل مکانی با سه مولفه کالبد، فعالیت و معنا مورد سنجش قرار گرفته اند.هدف این مقاله پرداختن به بررسی رابطه ی بین انباشت خاطره و فرهنگ بر کیفیت ادراک، تصویر ذهنی و سرزندگی شهروندان است تا ازاین گذر، بتوان مدیران، برنامه ریزان، طراحان شهری را در جهت بهبود ارتباط شهروندان با محیط سکونتی آن ها و نیز افزایش سرزندگیمحیط های شهری از طریق مشارکت دادن کاربران فضا در جهت تدوین چشم اندازهای توسعه های آتی یاری نمود.نتایج تحقیق بیانگر آناست که حوزه های فعالیت و معنا از نظر کابران واجد اهمیت بیشتری از عناصر کالبدی بوده و همین امر، اهمیت برنامه ریزی در جهتارتقای فعالیت های تفریحی و اجتماعی را دوچندان میکند.درواقع، برنامه ریزی برای بهبود عامل کالبدی نیز بایستی در جهت افزایش امکانشکل گیری فعالیت های متنوع و نیز بهبود تصویر و سیمای محیط در ذهن کاربران فضا باشد تا موجب ارتقای میراث هویت و خاطراتجمعی و تجمع میراث ناشی از زندگی هر روزه شهروندان در محیط های شهری گردد.