بررسی عوامل کمی و کیفی موثر در توسعه ی فضاهای درمانی با تمرکز بر شهرستان لنگرود

نیاز به بقا و سلامتی از نیازهای زیستی و در زیرمجموعه نیازهای اساسی انسان قرار می گیرند. یک معماری خوب به عنوان عامل حمایت کننده انسان، سعی در پاسخگویی به این نیازها در حیطه عملکردی خود دارد اما تمامی این نیازها در صورتی قابل تحقق هستند، که فضای درمانی در مقیاس شهری به شکل مناسبی توسعه یافته باشند. در صورت کمبود فضاهای بیمارستانی در سطح یک شهر، این فضاها نه تنها از نظر کمی جوابگوی نیازهای درمانی مراجعه کنندگان نیستند، بلکه نمی توانند از کیفیت مناسبی نیز برخوردار باشند. به گفته میشل فوکو بیمارستان یعنی کنترل، ولی آنچه مطلوب است وجود انعطاف و سازگاری بین طرح و عملکرد است، به طوری که تنوعی از فضاهای مختلف به وجود آید و افراد بتوانند بر اساس نیاز فیزیکی و حسی با این فضاها در ارتباط باشند. در این پژوهش سعی بر این است که با بررسی کمی و کیفی وضع موجود فضاهای درمانی به ویژه بیمارستان های شهرستان لنگرود مشخص گردد که تا چه اندازه با کمبود فضای درمانی در گام اول و کاستی های کیفی آن در گام دوم مواجه هستیم. در حال حاضر در شهرستان لنگرود دو بیمارستان موجود می باشد، که یکی از آن ها در حال ساخت و دیگری در حال بهره برداری است. با در نظر گرفتن جمعیت فعلی و سال های گذشته شهرستان لنگرود، نرخ رشد جمعیت این شهرستان و جمعیت آن در افق طرح بیست و پنج سال آینده محاسبه شده است. با توجه به سرانه استاندارد مراکز درمانی و بیمارستانی کشور و جمعیت های محاسبه شده در این پژوهش، به نظر می رسد که این شهر از لحاظ کمی با کمبود فضاهای درمانی در حال حاضر و آینده مواجه است. بنابراین برای رفع این کمبود، مقادیر مساحت مورد نیاز و تعداد بیمارستان هایی که می توان در این شهرستان در آینده بنا کرد تا نیاز مردم خود را تامین کند، محاسبه و عنوان شده است. بر اساس محاسبات، مساحت مورد نیاز برای فضاهای درمانی و بیمارستانی شهرستان لنگرود در سال 1393 مقدار100723مترمربع و در افق طرح بیست و پنج سال آینده، برابر126080 مترمربع می باشد.