مقایسه فعالیت میوالکتریکی عضلات مفصل شانه طی اجرای چهار روش تمرینی مختلف تقویت عضله دلتویید

با توجه به اهمیت تمرینات قدرتی در علوم ورزشی و بازتوانی، هدف پژوهش حاضر مقایسه فعالیت میوالکتریکی عضلات مفصل شانه طی اجرای چهار روش تمرینی رایج تقویت عضله دلتویید بود . تعداد 14 پاورلیفتر مرد سالم، با میانگین و انحراف استاندارد سن 7 ± 26 سال، قد 5 ± 177 سانتی متر، و وزن 15 ± 81 کیلوگرم دارای حداقل 3 سال سابقه تمرینی منظم، در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها چهار حرکت سرشانه هالتر جلو، سرشانه دمبل، نشر جلو دمبل و نشر جانب دمبل را اجرا، و سیگنال های EMG سطحی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی بی سیم 16 کاناله ساخت کشور ایتالیا (مدل BTS FREE EMG 300 ) و با فرکانس نمونه برداری 1200 هرتز، فعالیت میوالکتریکی عضله دلتویید قدامی، دلتویید میانی، دلتویید خلفی جمع آوری و تحلیل شد. هر حرکت با 50 درصد یک تکرار بیشینه فرد و با تکرار 5 مرتبه اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل های آماری از تست آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده گردید. سطح معناداری در این پژوهش (p<0/05) در نظر گرفته شد. یافته های این پژوهش نشان داد که نسبت فعالیت میوالکتریکی عضله دلتویید قدامی، میانی و خلفی در طی اجرای چهار حرکت سرشانه هالتر جلو، نشر جلو دمبل، سرشانه جفت دمبل، و نشرجانب دمبل به لحاظ آماری اختلاف معنی داری را نشان نداد (P> 0/05). اما نسبت فعالیت عضله دلتویید قدامی، میانی و خلفی در طی اجرای دوحرکت سرشانه هالتر جلو و نشر جلو دمبل به لحاظ آماری اختلاف معنی داری را دارد (P<0/05). براساس نتایج به دست آمده شاید بتوان حرکت سرشانه هالتر از جلو را حرکتی مفیدتر نسبت به نشر جلو دمبل، سرشانه جفت دمبل، و نشرجانب دمبل جهت تقویت عضلات دلتویید در ورزشکاران مطرح کرد، از طرفی با توجه به اینکه در حرکت نشر جلو دمبل فشار کمتری بر لیگامان ها وارد می شود می توان حرکت نشر جلو دمبل را نسبت به سرشانه هالتر جلو جهت تقویت عضلات برای افراد دارای آسیب دیدگی مفیدتر بیان کرد. اثبات بهتر این مطالب نیاز به انجام پژوهش های بیشتر دارد.