اصول طراحی پایدار با رویکرد باززنده سازی نقش حیاط در خانه های اقلیم گرم و خشک

معماری پایدار یک شاخه از معماری است که براساس نیاز موضعی و مصالح ساختمانی، سنت های محلی را منعکس می کند. رفتارها ی معماری پایدار در طول زمان به انعکاس تعامل زم ینه ی مح یطزیست، زمینه ی فرهنگی و فن آوری در آن تار یخی که قرار دارد، می انجامد. بررسی ویژگی ها ی طراح ی کالبد ی معما ری کو یر و مصالح و روش های اجرایی، نشان می دهد که در طراحی معمار ی،علاوه بر استفاده از پتانسی ل ها ی محیطی، از آلودگی و تخریب محیط زیست نیز جلوگیری به عمل آورده و مصداق بارزی از معماری پایدار است. این مقاله در پ ی درک اصول و ارزش ها ی تکرارپذ یرحاکم بر معماری خانه ها ی اقل یم گرم و خشک به عنوان ی ک معماری پایدار و استخراج ویژگی ها ی قابل تکرار آن در راستا ی دستیابی به اهداف معماری پایدار، از اهداف آن به شمار می رود. هدف اصلی از این مطالعه، بررسی مفهوم حیاط مرکزی به عنوان یک استراتژی خنک کننده غیرفعال برای بهبود آسا یش حرارتی داخل ساختمان و هوای اقلیم گرم و خشک است. نتایج این مطالعه نشان می دهد، با فهم کاربردی بودن ارزش های استخراج شده این نوع از معماری پایدار، می توان به گونه ا ی از معمار ی دست یافت که همچون معماری گذشته به خوبی کار می کند و پاسخگوی نیازها ی انسانی است. این پژوهش به صورت تحلیلی توصیفی و همچنین اطلاعات گردآوری شده از طریق رجوع به اسناد و مدارک و پرسشنامه جمع آوری گردیده است. از ای ن رو در این مقاله سعی شده است که سیستم خنک کنندگی حیاط مرکز ی را در آپارتمانهای امروزی از طریق طراحی پایدار و بیوکلیمای انسانی و ساختمانی دوباره راه اندازی کنیم.