اثر هورمون های eCG ، PGF2α و GnRH بر بازده تولیدمثل میش های زندی در فصل تولیدمثل

هدف از این پژوهش بررسی اثر تزریق هورمونهای eCG ،PGF2α و GnRH بر بهبود درصد باروری میشهای نژاد زندی در فصل تولیدمثل بوده است. در این پژوهش 011 راس میش 0/2 تا 4 سالۀ نژاد زندی در شرایط پرورش مرتعی، در فصل تولیدمثل انتخاب و برای همزمانسازیفحلی بهمدت 12 روز سیدرگذاری شدند. سپس میشها به 0 گروه مساوی )111 راسی( تقسیم شدند. به میشهای گروه اول هورمونی تزریق نشد. به میشهای گروه دوم همزمان با برداشت سیدر 411 واحد eCG تزریق شد. به میشهای گروه سوم همزمان با برداشت سیدر 411 واحد eCG و 1 میلیلیتر PGF2α تزریق شد. به میشهای گروه چهارم همزمان با برداشت سیدر 411واحد eCG و در روز چهاردهم 1 میلیلیتر GnRH تزریق شد. به میشهای گروه پنجم همزمان با برداشت سیدر 411 واحد eCG ،1 میلیلیتر PGF2α و در روز چهاردهم 1 میلیلیتر GnRH تزریق شد. تمامی میشها 04 ساعت پس از سیدربرداری تلقیح مصنوعی شدند. نتایج نشان داد که درصد فحلی در تمامی گروههای دریافتکنندۀ تیمارهای هورمونی از گروه شاهد بیشتر بوده است )10/1> P )ولی بین تیمارها اختالف معناداری وجود نداشت. گروههای دریافتکنندۀ GnRHدارای درصد آبستنی، زایش و برهزایی بیشتری از سایر گروهها بودند )10/1> P .)همچنین درصد آبستنی، زایش و برهزایی در گروههای دریافتکنندۀ eCG و PGF2α نیز از گروه شاهد بیشتر بود )10/1> P .)در نتیجه با استفاده از تزریق eCG در هنگام سیدربرداری و GnRH در روز تلقیح مصنوعی میتوان بازده تولیدمثلی را در گوسفندان نژاد زندی در فصل تولیدمثل بهبود بخشید.