ارزیابی شدت بیابان زایی ناشی ازتخریب منابع آب با استفاده ازروشIMDPA (مطالعه موردی: خوروفرخی، استان اصفهان)

بیابان زایی در ایران با حداکثر قدرت می تازند و عرصه ها را درمی نوردند و در این راه با هیچ مانع عمده ی فراگیر و بادوامی مواجه نیست. این پدیده بعد از تغییر اقلیم و خشکسالی به عنوان سومین چالش مهم جهان در قرن 21مطرح شده است. بیابان زایی مشتمل بر فرآیندهایی است که هم زاییده عوامل طبیعی بوده و هم به عملکرد نادرست انسان برمی گردد، این پدیده متاثر ازعوامل زیادی ازجمله افت آب زیرزمینی و شورشدن آن است، با توجه به اینکه این بحران در نواحی زیادی ازکشور ایران دیده می شود و عرصه های بسیاری از منابع طبیعی و کشاورزی در اثر استفاده بی رویه و عدم مدیریت صحیح آب های زیرزمینی تبدیل به بیابان گردیده اند، مطالعه و بررسی آب، از اهمیت بالایی برخوردار است. در این پژوهش با استفاده از شاخص های هدایت الکتریکی (EC)، افت آب زیرزمینی، نسبت جذب سدیم (SAR)، کلر(CL)، کمبود منابع آب وعمق سطح آب زیرزمینی (m) به بررسی و تعیین کلاس شدت بیابان زایی در هر یک از واحدهای کاری پرداخته شد؛ سپس امتیاز نهایی هر یک از واحدهای کاری از میانگین هندسی هریک از شاخص های فوق تعیین گردید و هر یک از واحدها از جنبه معیار آب زیرزمینی و ازنظر شدت بیابان زایی در کلاس های کم، متوسط، شدید و خیلی شدید قرارگرفته اند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که 34/11،65/ 77 و 01/11 درصد از سطح اراضی منطقه به ترتیب در کلاس های کم، شدید و خیلی شدید بیابان زایی قرار دارند.