تفکیک گذشت و رضایت مجنی علیه در جنایات

رضایت با گذشت فرق می کند. در مورد رضایت بزه دیده دو قاعده وجود دارد:رضایت جرم را ایجاد نمی کند و رضایتقربانی جرم، جرم را توجیه نمی کند. در مورد قاعده ی اول باید گفت، طبق قانون مجازات مصوب سال 92 ،رضایتبزه دیده یکی از علل موجهه ی جرم است، و منظور جرایم قابل گذشت یا حق الناسی است.ولی در مورد قاعده یدوم که موضوع ما،یعنی بزه دیده در قتل را شامل می شود نشات گرفته از هدف و فلسفه و چگونگی مجازات استکه با هدف تنظیم نظم عمومی و دفاع از جامعه است.البته این قاعده در قانون ایران در مورد رضایت در قتل به طورکامل پذیرفته نشده است. زیرا اگر رضایت بزه دیده را به دو قسمت قبل از وقوع جرم و بعد از وقوع جرم تقسیمکنیم،رضایت قبل از وقوع جرم توسط جانی طبق فلسفه مجازات قابل توجیه حقوقی نیست. ولی قسمت، رضایتمجنی علیه در قتل بعد از ارتکاب جرم خود به دو قسمت رضایت به جراحات چه عمدی و چه غیر عمدی یا قتلغیر عمدی و رضایت به عدم قصاص جانی بعد از مرگش تقسیم میشود. هر دو ماده مورد بررسی قرار گرفتهاست،اما در ماده ی 365 می گوید که مجنی علیه میتواند پیش از فوت از حق قصاص خود صرف نظر کند، و اولیا دمو وارثان نمی توانند مطالبه قصاص یا دیه کنند حسب مورد، و فقط به ماده ی 612 محکوم می شود.این یعنی قانونگذار ما قاعده ی دوم را در مورد رضایت بزه دیده در قتل به طور کامل نپذیرفته است، و به این ماده ایراداتی واردشده است، از جمله ،آنها می گویند چگونه می شود حقی را که هنوز ایجاد نشده است را اسقاط کرد و اساسا قصاصنفس بر عهده اولیا دم است. رضایت مجنی علیه در قتل تاثیری در ماهیت عمل مجرمانه ندارد، و این به این معنانیست که تاثیری در ماهیت مجازات نداشته باشد.