مروری بر سازوکارهای احتمالی تخریب گرمایی پلی سیلوکسان ها

سیلیکون ها دسته خاصی از پلیمرها هستند که به طور گسترده به شکل سیالات سیلیکونی، رزین ها و شبکه های سیلیکونی استفاده می شوند. مقاومت های گرمایی و گرما اکسایشی از مهم ترین و یژگی های پلی سیلوکسان هاست. روغن دی متیل سیلکیون در خلا یا محیط های بی اثر قابلیت تحمل دما را تا 300°C در یک بازه زمانی محدود دارد. پایداری گرمایی سیالات سیل کیونی با افزایش مقدار استخلاف های فنیل دار افزایش می یابد. متیل فنیل سیل کیون های با وزن مولکولی زیاد قابلیت تحمل دماهای تا حدود 250°C را در هوا برای چند صد ساعت دارند. آنها مدت زمان کوتاهی تا دمای450 °C در مجاورت گازهای بی اثر تاب می آورند. در مقاله حاضر، نحوه پایداری گرمایی و ساز و کارهای تخریب این دسته از مواد بررسی می شود.