مقایسه بین لیگاندهای نامتحرک شده روی سیلیکا و مشابه های آنها از پلی سیلوکسان

از لیگاندهای نامتحرک شده به کمک پیوند زدن آنها به یک پایه نامحلول در استخراج فلزات و کروماتوگرافی و از کمپلکس های فلز واسطه این لیگاندها به عنوان کاتالیزور در انواع مختلف واکنش ها استفاده می شود. سیلیکا به لحاظ پایداری گرمایی زیاد و بی اثر بودن از نظر شیمیایی به عنوان پایه ماتریس بکار گرفته می شود. در این پژوهش، لیگاندهای آمینی نامحلول به دو روش متفاوت تهیه شده اند. در روش اول ترکیب CH3O) Si(CH2) NH3) روی سیلیکای فعال نامتحرک شده و در روش دوم ترکیب یاد شده در پلیمر سیلوکسان بوسیله هم آبکافت با تتراتوکسی سیلان قرار داده می شود. اندازه گیری میزان جذب پروتون و جذب یون مسی (II) نشان می دهد که با روش دوم مواد محکمی بدست میآید که نسبت به مواد مشابه حاصل از روش اول از تعداد لیگاندهای قابل دسترس بیشتری برخوردار اند.