حمل و نقل شهری با رویکرد ایمنی عابر پیاده

قبل از انقلاب صنعتی مهمترین وسیله برای جابجایی انسانها پاهای آنها محسوب میشد وبیشترین الگوی سفر، حرکت عابرپیاده بود. به همین دلیل انسان مبنای طراحی شهرها محسوب می شده ونیازهای اصلی وی براساس حرکت پیاده در شهر جانمایی می شدند. لازم بذکر نیست که شکل چنین شهرهایی ارگانیک بوده است. این درحالی است که پس از ساخت اتومبیل وجابجایی آن در سطح معابر، در اغلب موارد خیابانهایی را طراحی میکنیم که الویت را به عبور وسیله نقلیه داده است وبنابراین برای شهروندان مکانی را میسازیم خطرناک، بدون احساس امنیت وخودمانی بودن در هنگام حضور در فضاهای شهری. اتومبیلها روز به روز حاکمیت خود را برشهر بیشتر میکنند وبدنبال آن نقش وحضور عابر پیاده در فضاهای شهری کمرنگ تر میشود. نتیجه ساختن شهر ها با خصوصیات انسانی پایین است. فضاها فاقد حس هویت و صمیمیت و ایمنی بوده وانسان به فردی غریبه در فضاهای شهری تبدیل میشود. یکی از پیامدهای منفی آن عدم امکان حضور افراد ناتوان وکم توان در فضاهای شهری است. در واقع با ایجاد فضاهای غیرایمن ومخاطره آمیز، سالمندان وخردسالان امکان استفاده از این نوع فضاها رانخواهند داشت که این خود نقص بزرگی در عملکرد یک محیط شهری امن به شمار میرود. اکنون در بعضی از نقاط جهان عابرپیاده وپیاده گرایی الویت اول را در هنگام طراحی شهری وسیاست گذاریهای مربوط به آن دارد زیرا با تجربه دریافته اند که عابر پیاده سبب ارتقا وبهبود محیط شهری با مجتمع زیستی، ایجاد امنیت، افزایش سطح سرمایه اجتماعی، ایجاد حس تعلق و... می شود.در این مقاله سعی شده با بررسی این موضوع پس از تیوریها وفلسفه های صاحبنظران وهمچنین مروری بر استانداردهای کنونی در مورد عابر پیاده وفضای ایمن مخصوص آن به ارایه راهکارهایی در این خصوص پرداخته شود .