اثر همزیستی قارچ مایکوریزا Glomus intraradiaces بر روی صفات بیوشیمیایی نهال گونه تادار Celtis Caucasica L تحت شرایط تنش خشکی

قسمت اعظم اراضی ایران در مناطق خشک و نیمهخشک قرار داشته و همواره با تنشهای خشکی، شوری، گرما و... مواجه است. به طور کلی در تنش های محیطی به ویژه کمبود آب و مواد غذایی، رشد و مقاومت گیاهان مایکوریزایی بیشتر از گیاهان غیرمایکوریزایی است. در این پژوهش به منظور بررسی اثر قارچ مایکوریزی بروی صفات بیوشیمیایی گونه تادار Celtis .L Caucasica تحت تنش خشکی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد، بدین صورت که عامل اول قارچ intraradiaces Glomus و بدون قارچ (شاهد) و عامل دوم شرایط نرمال آبیاری و تنش 25 درصد ظرفیت زراعی مزرعه بود. نتایج نشان داد که اثر قارچ، تنش خشکی واثر متقابل آنها بروی محتوی کلروفیلa ،b ،مجموع آنها، محتوی کاروتنویید و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتازSOD معنی دار بود. براساس نتایج مقایسه میانگین، تنش خشکی باعث کاهش محتوی کلروفیل های a و b و افزایش محتوی کاروتنویید شد، درحالی که کاربرد قارج میکوریزی Glomus intraradiaces در سطح نرمال و تنش خشکی باعث افزایش محتوی کلروفیل های a و b گردید. همچنین میزان فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز تحت تنش خشکی و کاربرد قارچ مایکوریزی افزایش پیدا کرد. براساس نتایج بدست آمده می توان گفت کاربرد قارچ های میکوریزی تا حد زیادی باعث بهبود صفات مهم بیوشیمیایی شده، لذا کاشت نهال های میکوریزی به عنوان یک دانش نوین ممکن است کیفیت جنگل کاری ها را افزایش دهد.