بررسی فرآیند طراحی در معماری اکسپرسیونیسم (نمونه موردی: اروسارینن)

پس از دوران مدرن توجه به سبک ها و یا ایسم ها بسیار مورد توجه بوده است و در بسیاری از موارد طراحان و به خصوص دانشجویان معماری، بدون توجه به مبانی نظری یا فرآیند طراحی که معماران شاخص هر سبک طی می کنند، صرفا جذب جاذبه های فرمال یک سبک می شوند و صورت را به سیرت معماری واگذاشته و غالبا به پیروی از مد روز جامعه معماری می پردازند. در میان سبک های مختلف، اکسپرسیونیسم از مواردی است که به خاطر وجوه فرمال و تندیس گونه ی خود بسیار مورد توجه دانشجویان معماری بوده است. اکسپرسیونیست با پرداختن به احساسات و عواطف، در تلاش است تا با توسل به اغراق در بیان، نیروهای درونی خود را آزاد سازد. به همین خاطر این فرآیند طراحی، برای دانشجویان معماری و برخی از معماران که تجربه ی کمی در طراحی معماری دارند، می تواند بسیار آفت زا باشد. زیرا که در این فرآیند امکان این که طراح کم تجربه نتواند نیازها و جوانب مختلف را با یکدیگر پیوند دهد، بسیار کاهش خواهد یافت، و توجه بیش از اندازه به فرم، وی را از پرداختن به سایر وجوه معماری باز دارد. در این نوشتار تش شده است با رو تفسیری-تاریخی و با مطالعه ی منابع کتابخانه ای به بررسی کارهای ارو سارنین - به عنوان سرآمد معماران اکسپرسیونیسم که او را پدر نیو اکسپرسیونیسم نیز دانسته اند- پرداخته، و عوامل تاثیرگذار بر معماری وی و فرآیند طراحی او، و محاسن و معایب آن را مشخص نماید. نتایج این بررسی ها نیز نشان می دهد که توجه بیش از اندازه به فرآیند جواب محور و ارضای تمایلات طراح باعث می شود بسیاری از جنبه های عملکردی و واقعیات طرح فدای جنبه های شکلی و انتزاعات ذهنی طراح گردد. البته ناگفته نماند که توانایی و مهارت طراح می تواند با به کارگیری همین ابزار، طرح خود را به یک شاهکار بی بدیل در معماری تبدیل نماید، اما از آنجا که چنین کاری از عهده ی کمتر معماری برمی آید، معمولا چنین فرآیندی با شکست مواجه می شود.