ارسی پنجره ای رو به نور

هنرهای تاریخی ایرانیان آنقدر زیاد است، که هرگز نمی توان آنها را در یک کتاب یا وب جمع کرد و خواند، یکی از این هنرها ارسی است.ارسی به عنوان یکی از هنرهای سنتی ایران، مجموعه ایست از هنرهای سنتی متنوع که در بناهای تاریخی ایران، از جمله بناهای تاریخی صفویه و قاجاریه حضور رنگینی داشته است. پنجره های ارسی درمعماری ایرانی جایگاه ویژه ای داشته و همیشه برای طبقات مختلف جامعه متفاوت بوده است و جز سران و حاکمان کمتر کسی می توانستند ازین نوع پنجره درمنزل یا عمارت خود استفاده کنند و خود کسانی که از این پنجره استفاده می کردند نیز بنا به موقعیت اجتماعی شان درمیان جامعه از پنجره های ارسی متفاوت بهره می بردند. در گذشه آموختن هنر و پیشه ،سینه به سینه ،از استاد به شاگرد، یا از پدر به پسر بوده است. استادان هر فن برای حفظ راز و رمز پیشه و هنر خود آموزش را در محدوده خانواده یا صنف خود که در نهایت با پیوند های خویشاوندی همراه می شد. مجاز می دانسته و به ندرت دانسته های خود را مکتوب کرده اند، این احتمال نیز هست که توان چنین کاری را نداشته و یا لزوما نوشتن را احساس نمی کرده اند. البته گاهی نیز اعضای خانواده علاقه ای به ادامه شغل پدر نداشته ،به همین سبب رمز و راز برخی از فنون هنری و اصطلاحات به تریج از میان رفته است همچو ارسی.از این رو سعی محقق بر آن بوده که در این مقاله به اهمیت و جایگاه ارسی در معماری سنتی ایران بپردازد.