تحلیل جایگاه معماری پارامتریک در ایران

امروزه ورود طراحی پارامتریک به طور فزاینده ای در جهان و به خصوص در ایران در حال گسترش می باشد. همان طور که از اسم این سبک و یا شیوه طراحی بر می آید توجه به جزها و تعیین پارامترهای مختلف برای اثرگذاری در روند طراحی مهم ترین مساله و چالش در این سبک به شمار می رود. همچنین وجود ساختار و قواعدی واضح و مشخص چون قوانین اجتناب کننده و نیز قوانین پیشنهاد دهنده در این سبک هم به نوعی خط مشی این معماری را تعیین می کند و هم سعی می کند معماران را از سادگی به سوی پیچیدگی در روند طراحی سوق دهد. از جمله سردمداران این رشته به زاها حدید و شریک او پاتریک شوماخر می توان اشاره کرد. در آثار این معماران می توان به وضوح این چهارچوب را که به طرز ماهرانه ای استفاده شده است را مشاهده کرد. ولی در آن سوی میدان در طراحی هایی که در ایران انجام شده خبری از دقت به این چهارچوب ها نیست. معماران ایرانی اغلب در زمینه ای ساده و دور از پیچیدگی کار می کنند و نیز آنها هیچ گونه استفادهای از پارامترهای تاثیر گذار در طراحی (برای بهینه سازی و توجه به اقلیم و...) ندارند و صرفا به پیروی از مسایل ظاهری و جذابیت های ظاهری که در این سبک وجود دارد؛ بی هیچ دلیل و توجیه اقتصادی از ابزارهای این طرح استفاده می کنند. همچنین مساله دیگری که مشاهده میشود این است که با توجه به وجود پارامترهای تصادفی و تاثیر آن بر فرم و نیز هندسه های بدیع تر چون ورونو و فرکتال در این سبک، معماران سعی در استفاده این موارد به جای خلاقیت انسانی و فردی و نیز برای اصول زیبایی شناسی هستند. پس در نتیجه می توان گفت به نوعی ما در ایران شاهد مد گرایی هستیم. این مقاله با بازیابی اصول و قوانین و با بازخوانی روند طراحی در سردمداران این سبک با روش مطالعات کتابخانه ای و تحلیل موردی، سعی در ارتقای سطح کیفی طراحی ایرانی در این سبک دارد.