طراحی مجموعه فرهنگی شهرستان رشت با رویکرد معماری زمینه گرا

معماری مدرن تغییراتی بنیادین را موجب شد که مهمترین آنها عدم توجه به زمینه و بستر طرح و به فراموشی سپردن الگوهای هویت بخش در طراحی فضای کالبدی می باشد. در بحث از زمینه گرایی اینکه هر اثر معماری باید با بستر و زمینه خود هماهنگ و سازگار باشد موضوعی اساسی است. منظور از زمینه، متن، بستر و محیطی می باشد که معماری در آن شکل می یابد، بنابراین طراح باید شناخت و درکی عمیق از زمینه و محیط طرح داشته باشد. بستر فرهنگی محیط به عنوان یکی از مهمترین ابعاد زمینه گرایی می تواند راهکاری مناسب در هویت بخشی به الگوهای معماری در طراحی باشد. توجه به انسان و زمینه ی ذهنیت فرهنگی او در طراحی از مهمترین اهداف این پژوهش است که می تواند برای دستیابی به الگوهای هویت بخش در طراحی داخلی مورد استفاده قرار گیرد، بنابراین پرداختن به معماری بومی از این نظر که منعکس کننده ی بسیاری از الگوهای با ارزش زمینه گرایی می باشد و بستر و زمینه ی ذهنیت فرهنگی انسان به حساب می آید ضروری به نظر می رسد. در این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی به مفهوم زمینه گرایی پرداخته شد و سپس زمینه گرایی فرهنگی در دستیابی به الگوهای هویت بخش در طراحی مجموعه فرهنگی شهر رشت مورد بررسی قرار گرفت. در این راستا مطالعاتی در مورد شرایط اقلیمی استان گیلان، سابقه معماری و مصالح زمینه گرای معماری در این خطه صورت پذیرفت. یافته های این پژوهش نشان داد که با توجه به معماری زمینهگرای منطقه گیلان می توان از طریق تطبیق با محیط اطراف و زمینه خود، به نتایجی دست یافت که ما را در خلق یک معماری موفق در زمینه مجموعه های فرهنگی یاری رساند.