احیاء بافت با ارزش معماری سنتی ایران نمونه موردی خانه صوفی املش

همانطور که می دانیم داشته های بومی ایران حاصل سال ها آزمون و خطا و سرانجام دستیابی به اصول ناب مهندسی ایرانی می باشد . فراموشی و بلااستفاده ماندن بناهای با ارزش بومی و تاریخی و از طرفی تخریب آنها توسط شهرداری باعث ضررهایی چون از بین رفتن بافت با ارزش تاریخی فرهنگی شهر گشته است . از سویی دیگر این امر منجر به بوجود آمدن - نوعی دیدگاه گذرا و سطحی به معماری بومی و داشته های تجربی ، رواج تفکر بسازبفروشی و ... شده است . همه این عوامل دست به دست هم داده و به خلق بناهایی ماشینی ، فاقد همخوانی با هویت منطقه و در نهایت به هرج و مرج منظر شهری ختم گشته است . این مقاله سعی دارد با ارایه راهکار هایی همچون احیا و تزریق کاربری جدید منجر به آفرینش فضاهایی گردد که دارای کاربری نو در لباسی تاریخی است که مهمترین ویژگی آن زنده ماندن بنا ،ارتقا سطح منظر فرهنگی شهر است . لازم به ذکر است که رویکرد جمع آوری اطلاعات در این پژوهش در بکارگیری نمونه موردی به صورت برداشت میدانی و در بدنه مقاله نیز استناد از مراجع کتابخانه ای است.