حس تعلق به مکان ( نمونه موردی: محلات بهار و بوستان کاشمر)

حس تعلق به مکان یکی از مهمترین کیفیات فضایی در شهرها و محلات محسوب می شود. در گذشته در محلات ایرانی به این کیفیت فضایی بسیار توجه می شد. به نحوی که ساکنین از محله خود با عنوان حیاط دوم یاد می کردند. امروزه با مدرن شدن زندگی و گسترش شهرنشینی این مساله رو به زوال است و ساکنین نسبت به محله خود نه تنها احساس تعلق خاطر ندارند بلکه به نوعی با مشکل غریبگی با محل زندگی خود روبرو هستند. حس تعلق به مکان را می توان رابطه ای عاطفی و پر معنا بین شخص و مکان توصیف کرد، پیوندی احساسی که مردم آن مکان را به عنوان قرارگاهی برای بازگشت بدان ارزشمند بدانند. در حقیقت احساس تعلق به مکان شاخصی است که از طریق آن می توان میزان متمایز بودن آن مکان را برای مردم، نسبت به دیگر مکان ها سنجید. مسلم است که این تمایزات حاصل جمیعی از عوامل مادی و معنوی شامل محیط محیط کالبدی و معماری، محیط اجتماعی و نوع فعالیت ها، سطح فرهنگ و تاریخ، ابعاد شخصی و روانشناسانه (ادراک، شناخت و احساس) می باشد. با توجه به اهمیت مساله تعلق در این تحقیق به بررسی عوامل موثر در افزایش و ایجاد حس تعلق به مکان در محله بهار و بوستان شهر کاشمر پرداخته شده است. برای بررسی میزان تعلق خاطر افراد نسبت به محل زندگیشان اقدام به مصاحبه با ساکنین محله شد و در پرسشنامه ای که بین 60 نفر از ساکنین دو محله توزیع گشت، از آنان خواسته شد تا عوامل موثر بر حس تعلق به محله خود را بیان کنند.