بررسی تغییرات غلظت آلاینده ذرات معلق PM2.5 در ایستگاه های سنجش اداره کل حفاظت محیط زیست استان تهران در سال 1392

توسعه روزافزون جوامع شهری و افزایش فعالیت های اقتصادی و صنعتی در عصر حاضر، به ویژه در کلان شهرها، بدون توجه به ارزیابی اثرات این فعالیت ها بر سلامت انسان به عنوان محور توسعه، آلودگی هوای شهرها و مخاطرات ناشی از انتشار آلاینده های مختلف را موجب شده است. آلودگی هوا به عنوان یک مسیله پیچیده، یکی از پیامدهای ناخواسته فناوری بوده و کاهش آن به یک سطح قابل قبول، یک مسیله مهم زیست محیطی قابل توجه می باشد. عوامل مختلفی از جمله رشد جمعیت، افزایش کسترده وسایط نقلیه موتوری و مصرف بی رویه سوخت های فسیلی در افزایش آلاینده ها نقش دارند. در این تحقیق تغییرات ماهیانه، فصلی و سالانه آلاینده ذرات معلق PM2.5 در سال 1392، مربوط به ایستگاه های فعال سنجش آلودگی هوای اداره کل حفاظت محیط زیست استان تهران مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در ماه های مختلف بیشترین میزان غلظت آلاینده PM2.5 در سال 1392 مربوط به ایستگاه رازی در (ماه های مرداد، شهریور، آذر و دی) است که از عوامل موثر آن می توان به ترافیک اطراف ایستگاه اشاره نمود و کمترین مقدار غلظت این آلاینده مربوط به ایستگاه بهشتی در (ماه های اردیبهشت، خرداد، تیر، مرداد و اسفند) بوده است. همچنین بالاترین غلظت آلاینده PM2.5 در فصل زمستان ( دی ماه باعث کاهش قابلیت دید می شود ) و کمترین مقدار غلظت آلاینده PM2.5 در فصل بهار (فروردین ماه که بیشترین روزهای پاک سال در این ماه است) مشاهده می گردد. میانگین غلظت سالانه آلاینده PM2.5 در ایستگاه های سنجش آلودگی هوا و مقایسه آن با استاندارد هوای پاک کشور (10µg/m3) و استاندارد ملاک عمل روزانه در کشور (35µg/m3) نشان داد، استاندارد سالانه ایستگاه ها از نظر آلاینده PM2.5 درس ال 1392 در وضعیت نامطلوبی قرار داشته است و تمامی مقادیر از حد استاندارد بالاتر است.