جایگاه کمیت، کیفیت و مصرف بهینه محصولات سیمانی در توسعه پایدار ساخت و ساز

همه ما ساختمان های قدیمی چون ارگ بم، ساختمان سنگی تاج محل و برخی آثار تاریخی آمریکای لاتین را می شناسیم. واقعیت این است که ساختمان های آجری، خشتی، گلی و سنگی که امروزه به نام ساختمان های با مصالح بنایی از آنها نام می بریم، بیش از 60 درصد بناهای جهان را تشکیل می دهند و تجربه نشان داده که اغلب در نقاطی که پدیده زلزله اتفاق افتاده است، ساختمان های با مصلاح بنایی دچار ضعف بوده و عمدتا دچار خسارت و ویرانی شده اند و بیش از هر سازه دیگری باعث مرگ و میر و تلفات می گردند. در کشور ما ساختمان های آجری و به خصوص خشتی و گلی در مناطق روستایی قرار گرفته اند و به طور کلی 50% واحدهای مسکونی کشور در روستاها است و بیشترین آمار تخریب در اثر حوادث غیرمترقبه نیز مربوط به این نوع مساکن می باشند. آنچه در بم اتفاق افتاد زلزله ای به بزرگی 6/5 ریشتر بود که کل شهر را با خاک یکسان کرد و آنچه در میزان خسارت یک زلزله مهم است به جز بزرگی آن نوع معماری و ساخت بناها است. نگاهی به آمار زلزله در ایران نشان می دهد که در مرگبارترین زلزله در سال 1369 در زنجان و گیلان شاهد درگذشت بیش از 50000 نفر، زلزله طبس در سال 1357 تعداد 25000 نفر، دشت بیاض در سال 1347 تعداد 20000 نفر، زلزله بویین زهرا در سال 1341تعداد 12230 نفر از ساکنان بودیم و تعداد بی شماری زخمی و بی خانمان برجای ماند و عجیب است که با این همه زلزله و مرگ ومیر هنوز اقدامات اساسی برای ایمن سازی ساختمانها بصورت جدی موردتوجه قرار نگرفته است. نگاهی به آنها وحشت آنچه در آینده ممکن است پیش بیاید را دوچندان می کند و تصور چنین زمین لرزه هایی در شهرهای بزرگ ایران بیش از اندازه وحشتناک است. لذا لزوم بهسازی و مقاوم کردن ساختمان ها با مصالح بهینه را باید مدنظر قرار داد و در این راستا باید تولید انواع مصالح رایج ساختمانی با کیفیت برتر و دوام بیشتر در دستور کار تولیدکنندگان باشد و در کنار آن استفاده از این محصولات را به نحو مناسب گسترش دهند